مدلسازی نقش عوامل خود رهیابی و سواد رسانه ای در طفره روی مجازی دانشجویان با رویکرد شبکه عصبی مصنوعی

پژوهش حاضر با هدف مدلسازی نقش خود رهیابی و سواد رسانه ای در طفره روی مجازی انجام گرفت. این پژوهش از نظر راهبرد اصلی، کمی و از نظر تکنیک تحلیلی، توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری این مطالعه شامل دانشجویان تحصیلات تکمیلی بود. روش نمونه گیری از نوع در دسترس بود. حجم نمونه با توجه به مدل کرجسی- مورگان و با در نظر گرفتن خطای 05/0 =α، 620 نفر در نظر گرفته شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه طفره روی مجازی بلا و همکاران (2006) (با پایایی 89/0=α)، پرسشنامه محقق ساخته خودرهیابی (با پایایی 95/0=α) و پرسشنامه سواد رسانه ای فلسفی (1393) (با پایایی 86/0=α)، استفاده شد. روایی محتوایی ابزارها با اعمال نظر ده نفر از خبرگان یادگیری الکترونیکی تایید گردید. داده ها با رویکرد شبکه عصبی مصنوعی با روش پرسپترون چندلایه (MPL) تحلیل شد. نتایج نشان داد مدلسازی عوامل خودرهیابی و سواد رسانه ای در طفره روی مجازی دانشجویان دارای یک لایه ورودی با ده گره و یک لایه پنهان با چهار گره است و شبکه عصبی مصنوعی به خوبی قادر است پرش ها و روند طفره روی مجازی دانشجویان را از روی این دو متغیر و خرده مقیاس هایشان؛ پیش بینی نماید. تمامی ضریب های تاثیر لایه پنهان بر لایه خروجی در شبکه عصبی؛ منفی به دست آمده و از اینرو هرچه دانشجویان دارای مهارت خودرهیابی و سوادرسانه ای بالاتری باشند، کمتر به رفتار طفره روی مجازی می پردازند و بالعکس. بر این اساس می توان دریافت،  میزان سواد رسانه ای و خودرهیابی دانشجویان متغیرهایی هستند که توان پیش بینی میزان طفره روی مجازی دانشجویان را دارند.