اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر حساسیت اضطرابی و ناگویی هیجانی پرستاران مبتلاء به کمردرد مزمن

ناراحتی های اسکلتی-عضلانی بخش عمده ای از بیماری های شغلی را به خود اختصاص داده است و از شایع ترین مشکلات شغلی پرستاران محسوب می شود. در همین زمینه، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر حساسیت اضطرابی و ناگویی هیجانی پرستاران مبتلاء به کمردرد مزمن انجام شد.

روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و طرح آن به صورت پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل پرستاران مبتلا به کمردرد مزمن شهر تهران در سال 1399 بود.  نمونه مورد مطالعه شامل 30 پرستار مبتلا به کمر درد که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه گواه جای دهی شدند. ابزار گردآوری شامل پرسشنامه های حساسیت اضطرابی و ناگویی هیجانی بود. گروه آزمایش هشت جلسه 90 دقیقه ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند ولی گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند.

نتایج پژوهش حاضر نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در پرستاران مبتلا به کمر درد مزمن به صورت معناداری موجب کاهش حساسیت اضطرابی (جسمانی، شناختی و اجتماعی) و ناگویی هیجانی (دشواری در شناسایی احساسات، دشواری در توصیف احساسات و تفکر بیرون مدار) گردید (01/0>P).

بر اساس یافته های بدست آمده می توان نتیجه گیری کرد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد توانسته است باعث کاهش مشکلات روانشناختی پرستاران دارای کمردرد مزمن شود. بدین منظور پیشنهاد می شود کارگاه و برنامه هایی توسط روان شناسان و متخصصان درد برای پرستاران دارای کمردرد مزمن برگزار شود.