زبان بدن در تصوف و عرفان اسلامی: زمینه ای برای آموزش بازیگران ایرانی

«زبان بدن» بازیگر، یکی از مهم ترین ابزارهای جان بخشی به شخصیت های نمایشی است که می تواند نشان دهنده جغرافیا، تاریخ، فرهنگ و جامعه محل رخداد متن نمایشی نیز باشد. «فرهنگ عرفانی ایران»، به ویژه بخشی که در طول قرون سوم تا نهم هجری در بستر اسلام شکوفا شد، بر حالات بدنی خاصی تاکید می کند. بازیگر با کاربرد این حالات بدنی ضمن به کارگیری کلام، می تواند نوعی سلوک روحانی را تجلی بخشد. پژوهش های معاصر در زمینه های «ارتباط غیرکلامی» و «فرهنگ بصری» نیز همین موضوع را از زاویه روان شناختی و جامعه شناسانه بررسی کرده اند. «سیستم بازیگری استانیسلاوسکی» که نوعی نظام به نسبت تازه آموزش بازیگری در صد سال اخیر است، ریشه های درونی اعمال بدنی را بررسی کرده است. این مقاله به روش مقایسه ای تحلیلی زبان بدن را در سه زمینه مذکور در مقایسه با تصوف و عرفان اسلامی می کاود و نشان می دهد با آموزش کیفیت زبان بدن عارفان مسلمان، از طریق داستان ها و متون عرفانی به بازیگر، او قادر خواهد بود بدنش را به عنوان رسانه هنری پیراسته کند و به تجسمی خلاقانه تر، بومی تر و اصیل تر از نقشش دست یابد.