رابطه تعامل والدین- نوجوان و درگیری تحصیلی: نقش واسطه ای یادگیری خودتنظیمی

مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه تعامل والدین- نوجوان و درگیری تحصیلی دانش آموزان با واسطه گری یادگیری خودتنظیمی انجام شده است. روش پژوهش از نوع همبستگی بود و روابط میان متغیرها با به کارگیری مدل یابی معادلات ساختاری مورد بررسی قرار گرفت. جامعه آماری دربرگیرنده همه دانش آموزان پایه دهم بود که در سال تحصیلی 97-1396 در دبیرستانهای شهر بوشهر مشغول به تحصیل بوده اند. شرکت کنندگان پژوهش 603 (329 دختر و 274پسر) نفر از دانش آموزان بودند که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و مقیاس ارتباط والدین-نوجوان (بارنز و اولسون، 1982)، پرسشنامه راهبردهای انگیزشی برای یادگیری (پینتریچ و دی گروت،1990) و پرسشنامه درگیری تحصیلی (ریو و تسنگ، 2011) را تکمیل کردند. داده های گردآوری شده با نرم افزارهای SPSS و AMOS (ویرایش 24) تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان دادند که مدل با داده های پژوهش برازشی مناسب دارد و تعامل والدین-نوجوان به صورت مثبت و معنادار با یادگیری خودتنظیمی و نیز درگیری تحصیلی در مدرسه رابطه دارد. همچنین رابطه یادگیری خودتنظیمی و درگیری تحصیلی در مدرسه مثبت و معنادار بود. علاوه بر این یادگیری خودتنظیمی رابطه میان تعامل والدین- نوجوان و درگیری تحصیلی را واسطه گری می کرد. بر اساس نتایج به دست آمده از این پژوهش می توان گفت به منظور افزایش درگیری تحصیلی دانش آموزان در مدرسه،  والدین باید به روابط مثبت خود با فرزندان نوجوان و نیز خودتنظیمی تحصیلی آنها توجه کنند.