بقای بیماران مبتلا به پلورال افیوژن بدخیم: یک مطالعه تک مرکزی

پلورال افیوژن بدخیم یکی از عوارض شایع بدخیمی های پیشرفته است که منجر به کاهش کیفیت زندگی و کاهش طول عمر می شود. به نظر می رسد با ورود درمان های جدید، طول عمر بیماران با پلورال افیوژن بدخیم از آنچه پیشتر تصور می شد، بیشتر باشد. در این مطالعه کوهورت، 26 بیمار مراجعه کننده به کلینیک سرطان ریه درمانگاه شهید مطهری وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز که در بدو تشخیص سرطان اولیه، پلورال افیوژن بدخیم داشتند مورد پایش قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به سن، جنس، نوع تومور، مرگ و میر، میزان بقا بعد از پلورال افیوژن بدخیم، جهش EGFR (در بیماران سرطان ریه)، و متاستاز مورد بررسی قرار گرفت. در مطالعه حاضر 12 بیمار (2/46%) مرد و 14 نفر (8/53%) زن بودند. میانه بقای بیماران 2 سال (چارک اول و سوم 1-3 سال) بود. پنج بیمار (2/19%) سرطان سینه، 19 بیمار (1/77%) سرطان ریه و دو بیمار (7/7%) لنفوم داشتند. بیشترین میزان بقای بعد از تشخیص پنج سال و مربوط به یکی از بیماران لنفوم مورد مطالعه بود. در بیماران مبتلا به سرطان ریه و سرطان سینه، میانه (چارک اول، چارک سوم) بقا به ترتیب دو سال (3، 5/1) و یک سال (5/2، 1) بود. اگرچه مطالعه حاضر یک مطالعه تک مرکزی با حجم نمونه کم بود ولی با توجه به طول عمر مناسب بیماران پلورال افیوژن بدخیم با درمان های جدید، به نظر می رسد لازم است مطالعات جامع تر جهت بررسی مجدد طول بقای بیماران مبتلا به پلورال افیوژن بدخیم انجام شود.