جستاری بر نقش نشانه های زمانی در تحلیل آثار معماری

حس مخاطب در مواجهه با مکان معماری، با تسلسل (مکان مندی) و توالی (زمان مندی) فضایی مرتبط بوده و شناخت نقش مفهوم زمان در ایجاد وابستگی مکانی حایز اهمیت است، زیرا مکان موقعیتی است که با حفظ توالی رویدادها، مخاطب را در دریافت فهم کاملی از هستی خود یاری می نماید. در این راستا، انطباق مفاهیم معماری با مبانی نشانه شناسی زمان جهت شناخت جایگاه مفهوم زمان در معماری، گامی موثر در ارتقاء شیوه های تحلیل معماری خواهد بود. این پژوهش از تحلیل روابط نظام های دلالتی در «مقاطع یا مقطعی از زمان» و یکی از گونه های تحلیل نشانه شناختی، در بعد همنشینی بهره می گیرد؛ لذا با تکیه بر نقش نشانه های زمانی در تسلسل و توالی فضایی، و ارتباط آن ها با عناصر کالبدی معماری، تاثیر الگوهای زمانی بر آثار معماری به مثابه شیوه ای تحلیلی مطالعه می شود. با عنایت به مبانی نشانه شناختی به عنوان رویکرد منتخب تحقیق، دستیابی به فهم چگونگی نقش ‎آفرینی زمان در تحلیل های معمارانه، با شناسایی ارتباط مفاهیم نشانه های زمانی با مصادیق معماری سنتی انجام خواهد شد. دستاورد نظری این تحقیق، بسط نظریه های مرتبط پیشین، پر کردن خلاءهای نظری و غنا بخشیدن به ادبیات تحلیل نشانه شناختی آثار معماری بوده و نتیجه عملی آن درک چگونگی ورود مفهوم زمان به تحلیل آثار معماری به واسطه قواعد نشانه های زمانی است؛ مفهوم سازی نشانه های زمانی توسط کالبد فضا، از طریق تحلیل نظام های نشانه ای مکان، موجب افزودن مفهوم زمان به گستره تحلیل معماری است، که به واسطه «تحلیل مفهومی» خط تحول و توالی مفهوم زمان با مکان میسر می شود. در مقوله روش تحقیق، با بهره گیری از پیشینه قابل توجه نشانه شناسی معماری، در مرحله گردآوری داده ها و تکمیل ادبیات موضوع، از مطالعات اسنادی و کتابخانه ای و در بخش تحلیل داده ها که به موازات تبیین مبانی ارایه می شوند، به منظور ساماندهی داده ها، تدوین چارچوب مفهومی و بسط مبانی موضوع در حوزه معماری، از روش توصیفی- تحلیلی و راهبرد استدلال منطقی استفاده خواهد شد.