تجلی نور

منزه است آن خدایی که نور اسمان ها و زمین است و نور او همه جا را فراگرفته است. او قبل از هر چیز و برتر از هر چیز و آشکار کننده هر چیز است.نور به معنای روشنایی و فروغ، آن چیزی است که در حقیقت نفس خودش ظاهر است، بنابراین هر چیزی را نیز روشن و ظاهر می سازد. نور برای ذهن انسان در مقایسه با تاریکی و ظلمت فهم می شود؛ همانطور که چراغی از نور، تاریکی را در هم می شکند و به سبب آن رنگ و شکل هویدا می گردد. از هر بعدی نظاره کنیم، خورشید نه تنها روشنایی سیاره زمین را تامین می کند، بلکه نور و حرارت آن منشا حیات است. نور حقیقت از ذات پروردگار هستی و به اراده او جاری شده، از حجاب-های بسیار عبور می کند، غلیظ تر و با نور کمتر می گردد تا در این دنیا به شکل این روشنایی حسی که اذهان ما آن را می-شناسد، تجلی یابد. پس نور دارای مراتب است و هر مرتبه یا عالم آن، پندار و ماهیت طبقه زیرین خود است که از آن جاری می شود. برای مثال، می توانیم نور ماه را توصیف کنیم که از پنجره عبور می کند و به آینه برخورد می کند، آینه آن را به زمین منعکس می کند. نوری که بر زمین افتاده را می توان دنیا دانست که هرکس به آن نگاه کند مستقیما به منشا آن که ماه است پی می برد، اما فراموش نشود که نور ماه نیز از خورشید انعکاس می یابد. انوار زمینی از انوار آسمانی شعله می گیرند، ولی انوار آسمانی را نمی توان به صورت شکلی و ذهنی تصور نمود، بلکه بر مفهوم آن می باید تعمق کرد. چشم ما حتی به نور خورشید نمی تواند خیره نگاه کند چه رسد به انوار آسمان! پس دیدن آن نور نیاز به چشمی دگر دارد که در متون، آن را بر حسب تجربه هر شخص با نام های متعددی همچون چشم دل، چشم روح، چشم عقل و... خوانده اند و برای هر کدام مراتبی را درنظر گرفته اند. لذا می باید به دنبال دیدن نور حقیقت بود تا بلکه پروردگار هستی، پرتویی از آن را بر نفس ما بتاباند. آن پرتو علم است، که نور آن هر چیزی را در مرتبه و موقعیت ما، چه در انفس و چه در افاق هویدا می کند. لایه های آسمان را از ذات نور دریابیم و هر انسان را با میزان نور موقعیت یابی کرده و ظرفیت ها را بشناسیم، تا بلکه مفهوم عدالت را که خود از جنس نور است ادراک نماییم. اما آیا نور حقیقت در این دنیا وجود دارد؟ چگونه راهی به ما نشان داده می شود تا با پیمودن آن راه، چراغ وجود خود را به شیشه ای جلا دهیم و نور حقیقی را منعکس کنیم. پارسایی هدایتگر وجود انسان به سوی انوار متعالی است که حقایق اسمان ها و زمین و انچه بین انهاست را رهنمون می سازد. عارفان با تمرکز بر نور حق ، طاعت را برمی گزینند و به دنیا نمی نگرند، مگر اینکه نور الهی را قبل و بین و بعد از هر چیزی ببینند و از هر صحنه پند گیرند. خداوند نور هدایت را می تابد و هر فرد یا شییی به اندازه ظرفیت و قابلیت بهره مند می شود. هیچ چیز در این عالم نیست الا که نمودی است بر آن عالم نور؛ پس بر انسان است تا بر نور متجلی تعمق کند تا بتواند آن دالان نور حقیقت را ادراک نماید.