تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید بر مقادیر p-mTOR، T-mTOR و فیبروز بافت قلبی و مقاومت به انسولین موش های صحرایی دیابتی شده نر نژاد ویستار

مجموعه پروتیینی mTOR در پاسخ به تمرینات مقاومتی با رویکردی هیستولوژیکی افزایش و در تمرینات هوازی با رویکردی سوخت وسازی کاهش می یابد. این تغییرات در شرایط ابتلا به دیابت نوع دو و همراه با تمرینات ورزشی می تواند قابل بحث باشد. بدین منظور لحاظ کردن تمریناتی مانند تمرین تناوبی شدید با دارا بودن ویژگی های هوازی و بی هوازی و از طرفی مداخله دیابت نوع دو می تواند تعامل احتمالی mTOR همراه با شاخص های گلایسمیک و هیستوپاتولوژیکی قلب را به تصویر بکشد. ازاین رو پژوهش حاضر برای تعیین تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید بر مقادیر p-mTOR، T-mTOR و فیبروز بافت قلبی و مقاومت به انسولین موش های صحرایی دیابتی شده از طریق تزریق استرپتوزوسین انجام گرفت.

مواد و روش ها:

 20 سر موش صحرایی نر بالغ سفید نژاد ویستار در چهار گروه (5n=) کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین سالم و تمرین دیابتی قرار گرفتند. قرارداد تمرین تناوبی شدید پنج جلسه در هفته و به مدت هشت هفته روی نوار گردان صورت گرفت. آزمون تحلیل واریانس یکراهه در سطح معناداری 05/0P< به منظور تجزیه وتحلیل آماری استفاده شد.

هشت هفته تمرین تناوبی شدید به تغییرات معنادار در p-mTOR و T-mTOR بافت قلبی موش های مبتلا به دیابت نوع دو منجر نشد (05/0P>)؛ با این حال، سبب کاهش معنادار مقادیر مقاومت به انسولین (2/31 درصد نسبت به گروه کنترل دیابتی) و فیبروز بافت قلبی (6/51 درصد نسبت به گروه کنترل دیابتی) موش های مبتلا به دیابت نوع دو شد (05/0P<).

نتیجه گیری:

 با توجه به نتایج به نظر می رسد هشت هفته تمرین تناوبی شدید برای مشاهده افزایش مقادیر mTOR بافت قلبی در موش های سالم کافی، ولی در موش های مبتلا به دیابت نوع دو ناکافی است. همچنین احتمالا کاهش میزان فیبروز بافت قلبی موش های مبتلا به دیابت نوع دو، دست کم در طول هشت هفته تمرین تناوبی شدید، مستقل از mTOR بافت قلبی عمل می کند.