اردوغانیسم؛ پوپولیسم به مثابه «استراتژی سیاسی»

دستیابی حزب عدالت و توسعه به قدرت با چهره ای دموکراتیک و عمل گرا در فضای سیاسی ترکیه صدای جدیدی بود که موفق شد مسایل واقعی جامعه را در خود منعکس و نمایندگی کرده و مورد اقبال عمومی واقع شود. با این حال، از سال 2013 میلادی حزب حاکم عدالت و توسعه از یک حزب سیاسی شبه دموکراتیک محبوب به یک حزب پوپولیستی طردکننده، تبدیل شد، به نحوی که اغلب نظریه پردازان پوپولیسم، بسیاری از تحلیل گران مسایل ترکیه و همچنین نویسندگان رسانه های خبری برجسته مانند گاردین، بلومبرگ، نیویورک تایمز و فارین پالیسی، اردوغان و حزب او را «پوپولیست» نامیدند. با این وصف، پژوهش پیش رو می کوشد تا با بهره گیری از چارچوب نظری پوپولیسم، بویژه نظریات کسانی چون کورت ویلند، رابرت بار، کنت رابرتز و پاپاس، در قالب «پوپولیسم به مثابه استراتژی سیاسی» به این پرسش اصلی پاسخ دهد که در یک دهه اخیر علل گرایش اردوغان و حزب عدالت و توسعه به پوپولیسم چه بوده است و اردوغان چگونه از پوپولیسم در راستای تامین اهداف مورد نظر خود بهره جسته است؟ یافته های پژوهش نشان می دهد اردوغان در یک دهه گذشته با تکیه بر ابزارها و موقعیت های پوپولیستی مانند؛ وضعیت خارجی بازیگر سیاسی، جاذبه ضد تشکیلات، پیوندهای شخصی، بسیج سازمان نایافته و... از پوپولیسم به مثابه «پروژه ای سیاسی برای ساخت و حفظ قدرت» خود و حزبش به طرز هنرمندانه ای بهره گرفته است. رویکرد پژوهش، جامعه شناسی سیاسی، روش پژوهش کیفی، از نوع تبیین علی و روش گردآوری داده ها، کتابخانه ای و همچنین بهره گیری از منابع فضای مجازی است.