پیش بینی رضایت از زندگی بر اساس نگرش به بیماری و احساس تنهایی با واسطه گری تعادل عاطفی و استقامت ذهنی در سالمندان

این پژوهش با هدف پیش بینی رضایت از زندگی بر اساس نگرش به بیماری و احساس تنهایی با واسطه گری تعادل عاطفی و استفامت ذهنی در سالمندان انجام گرفت.

روش پژوهش همبستگی بوده، جامعه آماری را سالمندان مقیم آسایشگاه های سالمندان در سال 1401 تشکیل داد. حجم نمونه به موجب روش مدل یابی تعداد 340 نفر بوده است که به روش سهمیه ای تصادفی برگزیده شدند. ابزارهای جمع آوری داده ها عبارتند از : مقیاس رضایت از زندگی والی و شیفور (1969)، نگرش به بیماری کلنر (1985)، احساس تنهایی راسل (1978)، تعادل عاطفی برادبورن (1969)، استقامت ذهنی پیترکلاگ (1982). در روش تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی و نیز آزمون معادلات ساختاری و تحلیل مسیر بهره برداری گردید.

یافته های پژوهش حاکی از آن بود که بین رضایت از زندگی و نگرش به بیماری رابطه مثبت و معنی دار وجود داشته است. بین رضایت از زندگی و احساس تنهایی رابطه مثبت و معنی دار وجود داشته است. بین رضایت از زندگی و استقامت ذهنی رابطه مثبت و معنی دار وجود داشته است. بیین رضایت از زندگی و هر یک از متغیرهای تعادل عاطفی و استقامت ذهنی رابطه مثبت و معنی دار وجود داشته است.

بنابراین نگرش به بیماری و احساس تنهایی با واسطه گری تعادل عاطفی و استقامت ذهنی پیش بینی کننده رضایت از زندگی بوده است.