اهداف کلی نگرش صحیفه سجادیه به پدیده های طبیعی

امام سجاد (ع) با توجه به شرایط خاص سیاسی عصر خویش، برخی از معارف اسلام را در قالب دعا تبیین کرده اند. بخشی از این ادعیه در کتاب صحیفه سجادیه به عنوان جزیی از تراث شیعه برجای مانده و مورد توثیق، سفارش و تاکید علما بوده است. دعاهای صحیفه سجادیه به موضوعات متنوعی پرداخته و هر کدام در شرایط خاصی ارتباط بندگان خداوند با پروردگار متعال را با زبان حال و قال میسر می سازند. امام در بخشی از این ادعیه به صورت کلی یا جزیی به برخی از پدیده های طبیعی نظیر رعدوبرق، ماه و خلقت انسان اشاره می کند. این پژوهش با تحلیل محتوای دعاها و با کمک منابع کتابخانه ای، در پی بررسی اهداف کلی نگرش امام سجاد(ع) به پدیده های طبیعی و معرفی برخی از مصادیق آن در صحیفه است. دستاوردهای پژوهش نشان می دهد امام در یادکرد پدیده های طبیعی، به ربوبیت پروردگار و مخلوق بودن پدیده ها توجه کرده و با تاثیرپذیری از قرآن در بیان تعابیر، انتخاب مصادیق و سبک بیان، اشاره به اهداف تربیتی و عبادی را در ضمن دعاها مدنظر قرار داده است. همچنین با پیشرفت علوم تجربی مشخص شده علاوه بر تناقض نداشتن اشارات علمی صحیفه با یافته های قطعی بشر، امام در فرازهایی به نکاتی اشاره کرده که علوم بشری در قرن های بعد به قطعیت آن ها دست یافته است.