بررسی تطبیقی خود شیفتگی از منظر روان شناسی و روایات معصومین (ع) با تاکید بر روایات امام علی (ع)

اختلال شخصیت خودشیفته شامل ویژگی ها و رفتارهایی همچون خودنمایی، خیال پردازی، خود بزرگ بینی، نیاز به تحسین شدن، فقدان همدلی، خودفریبی و فقدان عزت نفس است. این پژوهش تلاش می کند ضمن ارایه نتایج بررسی این اختلال در آموزه های اسلامی و روش های درمانی آن، میزان هم گرایی یافته های روان شناسی با این آموزه ها را مشخص کند. در این زمینه، چیستی، سبب شناسی و ملاک های تشخیصی این اختلال در اسلام و روان شناسی مد نظر است و در نهایت، پژوهش تطبیقی بین آن ها صورت می گیرد. این پژوهش با رویکرد توصیفی تحلیلی است و به همین منظور بعد از تعیین ویژگی های این افراد بر اساس تحقیقات روان شناختی، کلمات معادل آن در روایات را جست و جو کردیم. در روایات معصومان(ع) خودشیفتگی با واژه هایی همچون تکبر، فخرفروشی، عجب، تعصب و غیرت کاذب مطرح و بحث شده است. این صفات بروز رفتارهایی همچون خیال پردازی های بی انتها، خودستایی و خودفریبی، درک نکردن واقعیت، انتقادناپذیری، رشد نیافتگی، فقدان روابط اجتماعی، حسادت ورزی و طلبکاری را موجب می شود که هم پوشانی زیادی با شخصیت خودشیفته از دیدگاه روان شناسی دارد؛ ولی تفاوت هایی بین آن ها وجود دارد و در روایات معصومین(ع) ویژگی ها و پیامدهای آن کامل تر و دقیق تر توضیح داده شده است. در پایان، علت اصلی اختلال خودشیفتگی که جهالت به خداوند و خود است و روش درمان این بیماری را مطرح کرده ایم تا نشان دهیم با تکیه بر روایات معصومان(ع) می توان به تشخیص و درمان این اختلال شخصیتی پرداخت.