بررسی ارتباط بین تاب آوری سازمانی و رضایت شغلی در یکی از بیمارستان های استان مازندران

بهبود تاب آوری بیمارستان، گامی مهم در جهت ارتقاء توانایی سیستم در مقابله با بحران و به حداقل رساندن تبعات آن و ارتقاء رضایت شغلی عامل مهم در ماندگاری پرستاران و افزایش کیفیت مراقبت از بیمار است. در مطالعه حاضر به ارزیابی سطح تاب آوری و رضایت شغلی و بررسی ارتباط این دو عامل پرداخته شد.

مطالعه توصیفی- مقطعی حاضر با استفاده از پرسشنامه ارزیابی مدیریت بحران بر مبنای رویکرد مهندسی تاب آوری و پرسشنامه رضایت شغلی بری فیلد و روث انجام گردید. شرکت کنندگان شامل 184 پرستار شاغل در یکی از بیمارستان های استان مازندران در سال 1400 بودند. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS25، آزمون های همبستگی (پیرسون و اسپیرمن)، مقایسات چندگانه بونفرونی و رگرسیون خطی ساده صورت گرفت.

از میان شرکت کنندگان، 83 درصد آن ها زن بودند. میانگین سنی شرکت کنندگان 6/66±36/36 سال با سابقه کاری5/91±8/5 سال بود. میانگین امتیاز تاب آوری بیمارستان 2/658 به دست آمد که وضعیت تاب آوری آن متوسط ارزیابی شد. ابعاد تاب آوری شامل انعطاف پذیری، تعهد مدیریت، یادگیری و آگاهی به ترتیب بیش ترین تا کم ترین امتیاز را کسب کردند. امتیاز تاب آوری به ترتیب از بخش های ویژه، اتاق عمل و داخلی تا اورژانس سیر نزولی را نشان داد. هم چنین میانگین امتیاز رضایت شغلی 59/066 به دست آمد که بیانگر سطح متوسط رضایت شغلی است. همبستگی بین تاب آوری سازمانی و رضایت شغلی کارکنان 0/312 برآورد شد.

سطح متوسط تاب آوری سازمانی و رضایت شغلی و همبستگی متوسط این دو متغیر، بیانگر لزوم انجام اقداماتی در راستای ارتقاء تاب آوری و رضایت شغلی جهت مقابله کارآمد با بحران ها و افزایش کیفیت خدمات می باشد.