مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک و آموزش مبتنی بر فراشناخت بر نیازهای اساسی روانشناختی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

سلامت جسمانی و روانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 با نیازهای بنیادین روانشناختی ارتباط دارد. این مطالعه با هدف مقایسه اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیک و آموزش مبتنی بر فراشناخت بر نیاز های بنیادین روانشناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شده است.

مطالعه حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری این پژوهش، شامل بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به بیمارستان شهدای نی ریز در استان فارس در سال 1400 بودند. تعداد 60 تن بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 به شیوه هدفمند انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک کنترل جایدهی شدند(هر گروه 20 نفر). جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه جمعیت شناختی، مقیاس نیاز های بنیادین روانشناختی BPNS)) انجام شد. پس از اجرای پیش آزمون، گروهای آزمایش 1 و 2 تحت 12 جلسه 75 دقیقه ای (هفته ای 2 جلسه) رفتار درمانی دیالکتیک و آمورش مبتنی بر فراشناخت بصورت جداگانه قرار گرفتند. تحلیل داده ها در نرم افزار  Spssنسخه 23 انجام شد (0/05P<).

بین گروه ها از نظر سن، جنسیت، تحصیلات، اشتغال و تاهل تفاوت معناداری وجود نداشت (0/05<P). رفتار درمانی دیالکتیک و آموزش مبتنی بر فراشناخت هر دو منجر به افزایش نیاز های بنیادین روانشناختی و زیر مقیاس های شایستگی، خودپیروی و ارتباط در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شد (0/001P<).

رفتار درمانی دیالکتیک و آموزش مبتنی بر فراشناخت هر دو منجر به افزایش نیاز های بنیادین روانشناختی گردید. پیشنهاد می شود که از این مداخله ها با اولویت رفتار درمانی دیالکتیک جهت توانبخشی بیمارن دیابتی نوع 2 استفاده گردد.