اثرات زیست محیطی مزارع پرورش میگو بر آلودگی سواحل جنوبی کشور و سلامت انسان

توسعه سریع و مداوم پرورش میگو احتمالا منجر به یک سری تحولات مضر برای محیط زیست و سلامت انسان شده است. تخریب جنگل های حرا، شکوفایی جلبک های مضر در آب های ساحلی و استخرهای پرورش میگو، معرفی گونه های غیر بومی، کاهش ذخایر آبزیان و کاهش کیفیت آب از جمله مهمترین مشکلات زیست محیطی عنوان شده است. استفاده گسترده و نامحدود از آنتی بیوتیک ها برای جلوگیری از عفونت های باکتریایی در صنعت پرورش میگو، به ویژه در کشورهای در حال توسعه، در این امر نقش داشته است. از طرفی استفاده از مقادیر زیادی آنتی بیوتیک که باید با غذای میگو مخلوط شود نیز مشکلاتی را برای سلامت انسان ایجاد می کند و فرصت حضور آنتی بیوتیک های باقیمانده در گوشت و فرآورده های میگو را افزایش می دهد. بنابراین، به نظر می رسد که تلاش های جهانی برای ترویج استفاده منطقی تر از آنتی بیوتیک های پیشگیرانه در آبزی پروری موردنیاز است. زیرا شواهد نشان می دهد که این استفاده نامحدود برای ماهی ها، حیوانات خشکی، سلامت انسان و محیط زیست مضر است. پیشنهاد می شود با توجه به اصول برنامه بهره برداری پایدار از محیط زیست برای فعالیت های مختلف اقتصادی از جمله احداث مزارع پرورش میگو برنامه ریزی شود، همچنین تلاش های نظارتی به طور معمول برای پیش بینی اثرات احتمالی مورد نیاز است. پایش های آب خروجی مزارع آبزی پروری، بخشی از ارزیابی های مورد نیاز برای درک اثرات زیست محیطی است که ممکن است شامل اندازه گیری های کیفیت آب، غلظت مواد مغذی، خروجی های مواد آلی، مواد شیمیایی و باکتری های باقی مانده ای باشد که بر کیفیت محصول تاثیر می گذارند.