شناسایی مهمترین رویشگاه های درختچه گز در استان مرکزی و بررسی تنوع ریخت شناسی آنها

گونه های درختچه گز در مناطق استپی و شوره زار گسترش دارند. این گونه با سخت ترین شرایط اقلیمی سازگار شده است و به همین دلیل در خشک ترین نقاط ایران پراکنش دارد. در ایران به ندرت از گیاهان بومی در فضای سبز شهری استفاده می شود. در نتیجه شناسایی گیاهان بومی که توانایی زینتی شدن را دارد، علاوه بر زیبایی می تواند از فرسایش خاک جلوگیری کند. در این پژوهش، 60 ژنوتیپ درختچه گز از 11 منطقه در استان مرکزی در بهار و تابستان، مورد بررسی و خصوصیات مورفولوژیکی بر اساس صفات کمی (بر اساس کددهی) و کیفی مورد ارزیابی قرار گرفتند. طول گل آذین روی ساقه سال جاری، تعداد خوشه گل در هر ساقه، طول خوشه گل، رنگ ساقه سال جاری، قطر ساقه یک ساله، رنگ گل، عادت رشدی درخت، قطر شاخه اصلی، طول شاخه اصلی، تراکم شاخه، تراکم برگ، انعطاف پذیری شاخه و غیره مورد بررسی قرار گرفت. بهترین زمان اندازه گیری در اواخر فروردین تا اوایل خرداد ماه بود. بر اساس نتایج تنوع زیادی بین صفات کمی و کیفی مورد مطالعه وجود داشت که نشان دهنده ژرم پلاسم غنی این استان می باشد. جهت انتخاب گیاهان بومی در منظر شهری باید به دنبال گونه هایی با نیاز آبی کم، نیاز به مراقبت کمتر و با پتانسیل زینتی زیاد بود. بیشترین همبستگی مثبت بین قدرت رشدی درخت با تراکم درخت و بیشترین همبستگی منفی بین قطر خوشه گل با رنگ ساقه یک ساله بود. ژنوتیپ خسبیجان از جهت دارا بودن صفات مناسب مانند بلندترین طول گل آذین، حالت ایستاده درخت، تراکم شاخ و برگ زیاد می تواند به عنوان درختچه ای با کاربرد زینتی در فضای سبز معرفی شود.