بررسی تنوع ژنتیکی ژنوتیپ های سیب بومی سیستان با استفاده از نشانگرهای IRAP وREMP

به منظور بررسی تنوع ژنتیکی 25 ژنوتیپ سیب از سه منطقه هامون، بنجار و امامیه شهرستان زابل و یک منطقه زاهدان،  از  11 آغازگر IRAP و 3 آغازگر  REMAP استفاده شد. 14 آغازگر مورد استفاده در مجموع توانستند 61 مکان ژنی چند شکل را شناسایی کنند.  بر اساس نتایج به دست آمده، میانگین درصد چندشکلی در بین ژنوتیپ های مطالعه شده برابر 79/39 درصد بود که کمترین درصد چندشکلی به آغازگر 83003+K001 و بیشترین درصد چندشکلی به آغازگر 8565 اختصاص داشت. محتوای اطلاعات چندشکلی (PIC) نشانگرها بین 02/0تا 28/0 و شاخص نشانگر (MI) بین 29/0 تا 54/0 در کل ژنوتیپ های مورد مطالعه متغیر بود. بیشترین میزان PIC مربوط به آغازگر K006 و کمترین میزان  PIC مربوط به نشانگرهای 83003+K001 بود. همچنین بیشترین میزان MI مربوط به 8565 و کمترین میزان MI مربوط به آغازگر 83003+K001 بود. نتایج حاصل این احتمال را تقویت کرد که رتروترانسپوزون‏ هایی که بیشترین چند شکلی را تولید نموده اند، در تکامل گیاهان مورد تحقیق بیشتر جابجا شده و تعداد نسخه های بیشتری را داخل ژنوم تکثیر کرده اند. نتایج تجزیه خوشه ای بر اساس روش25UPGMA  ژنوتیپ مورد مطالعه را در سه گروه مجزا قرار داد. ژنوتیپ های با منشا جغرافیایی و همچنین شباهت های مورفولوژیکی و صفات باغبانی یکسان در زیر گروه‏ های متفاوت قرار گرفتند که علت این دسته بندی می‏ تواند به دلیل میزان متفاوت عناصر متحرک موجود در این ژنوتیپ ها باشد.