تاثیر آنتی سایکوتیک ها در پیشگیری و درمان دلیریوم سالمندان بستری در بخش های مراقبت ویژه: مروری نظامند

تعیین تاثیر داروهای انتی سایکوتیک در پیشگیری و درمان دلیریوم در سالمندان بستری در بخش مراقبت های ویژه و عوارض احتمالی این داروها در این قشر از بیماران و بررسی اثرات استفاده از آنتی سایکوتیک ها در درمان دلیریوم سالمندان

مطالعه مروری حاضر در سال 1399-1400 با جستجو اینترنتی در پایگاه های ملی و بین المللی توسط کلید واژه های مربوطه به انگلیسی و فارسی انجام شد. 70 مطالعه در مرحله اول وارد مطالعه شدند. پس از حذف مطالعات تکراری و غیرمرتبط، 48 مطالعه باقی ماند که در نهایت 19 مطالعه بدلیل مشکلاتی همچون عدم وجود معیارهای واجد شرایط مورد نظر این مطالعه از مطالعه خارج شدند و 29 مطالعه ی باقی مانده در این مقاله بررسی گردیدند.

هالوپریدول، دکسمدتومیدین، ریسپریدون، اولانزاپین، کویتیاپین، پرومازین و کلوزاپین از داروهای رایج آنتی سایکوتیک مورد استفاده در درمان دلیریوم سالمندان می باشند. اگرچه در برخی موارد استفاده از این داروها میتواند موجب کاهش علایم دلیریوم شود ولی با این حال موجب بروز عوارض ناخواسته ای نیز می شوند که از این عوارض می توان به افزایش عوارض مغزی عروقی، افزایش فشارخون و ضربان قلب، احساس گیجی، سکته ی قلبی، افزایش فاصله ی QT، سینوس تاکی کاردی، معکوس شدن موج T، افزایش ارتفاع قطعه ی ST، بلوک دهلیزی بطنی، مشکلات متابولیکی، نقصان سدیم، افزایش قندخون، پنومونی و ترومبوز وریدهای عمقی، اشاره کرد.

با توجه به شواهد به دست آمده از مقالات، استفاده از آنتی سایکوتیک ها در پیشگیری و درمان دلیریوم سالمندان توصیه نمی شود و در برخی موارد به نظر می رسد حتی خطر استفاده از آنتی سایکوتیک ها در درمان دلیریوم سالمندان بیشتر از فواید استفاده از آن است. از این رو با توجه به نبود شواهد کافی به منظور نقش مفید استفاده از این داروها در پیشگیری و درمان دلیریوم سالمندان، پیشنهاد می شود توجه بیشتری به انجام اقدامات پیشگیرانه از بروز دلیریوم در این دسته از بیماران صورت گیرد.