تاثیر یک دوره بازتوانی ورزشی فزآینده بر سطوح سرمی پنتراکسین-3 و استئوپروتگرین موش های صحرایی با سکته قلبی

اهداف :

فعال شدن فرایندهای التهابی بلافاصله پس از انفارکتوس میوکارد ضروری است؛ اما اگر بیش از حد ادامه یابد می تواند وقوع سکته قلبی را تسهیل کند. باتوجه به اثرات مثبت تمرینات ورزشی بر مسیرهای التهابی و کاهش آن، به نظر می رسد در بهبود وضعیت بیماران سکته قلبی نقش مهمی برعهده داشته باشد. بر این اساس، تحقیق حاضر به بررسی تاثیر یک دوره بازتوانی ورزشی فزآینده بر سطوح سرمی پنتراکسین-3 و استیوپروتگرین موش های صحرایی انفارکته انجام شد.

مواد و روش ها:

 در این مطالعه تجربی کنترل شده با گروه کنترل 36 سر موش صحرایی نژاد ویستار (8 هفته ای با وزن 26±210 گرم) به طور تصادفی به 3 گروه سالم، انفارکتوس میوکارد و انفارکته-بازتوانی ورزشی فزآینده تقسیم شدند. سپس انفارکتوس میوکارد با استفاده از 2 تزریق زیرجلدی ایزوپروترونول (150 میلی گرم/کیلوگرم) به‎ فاصله 24 ساعت در گروه های انفارکته القا شد. گروه های مداخله برای یک جلسه تحت تمرین استقامتی فزآینده (تردمیل با سرعت 10 متر/دقیقه و زمان 20 دقیقه شروع و به سرعت 18 متر/دقیقه و زمان 50 دقیقه رسید) قرار گرفتند. سپس بلافاصله بعد از مداخله، سطوح سرمی PTX3 و OPG به روش الایزا بررسی شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آنووا یک طرفه و تعقیبی توکی در سطح معناداری 0/05>P استفاده شد.

یافته ها:

 نتایج آزمون نشان داد القای انفارکتوس قلبی منجر به افزایش معنا دار شاخص های موردمطالعه شد (0001/P=0). همچنین بازتوانی ورزشی فزآینده منجر به کاهش معنا دار (04/P=0 و 01/P=0) سطوح سرمی PTX3 و OPG نمونه ها نسبت به گروه انفارکتوس میوکارد شد.

نتیجه گیری :

مطالعه حاضر نشان داد بازتوانی ورزشی فزآینده با کاهش نشان گر های التهابی می تواند نقش مهمی در بهبود وضعیت بیماران انفارکته قلبی داشته باشد.