بررسی اثرات ید درمانی و نشانگرهای باروری در مردان مبتلا به سرطان تیروئید تمایز یافته: یک مطالعه مشاهده ای

به دنبال جراحی تیرویید، درمان با ید رادیواکتیو به عنوان استاندارد درمانی در بیماران مبتلا به سرطان تیرویید تمایز یافته نظر گرفته می شود. اثرات این درمان بر عملکرد بیضه ها همچنان برای بیماران و پزشکان نگران کننده است.

هدف این مطالعه بررسی تغییرات نشانگرهای باروری در بین مردان درمان شده با ید رادیواکتیو است.

از خرداد 1399 لغایت دی ماه 1399، 18 مرد مبتلا به سرطان تیرویید تمایز یافته که غده تیروییدشان برداشت شده بود درمان با ید رادیواکتیو قرار گرفتند. آنها بر اساس دز ید دریافتی به دو گروه تقسیم شدند (هشت بیمار در گروه 30 میلی کوری و ده بیمار در گروه بالای 150 میلی کوری). مقادیر پایه هورمون های FSH، LH، تستسترون و آنالیز مایع منی سه هفته قبل از ید درمانی اندازه گیری شد و به فاصله زمانی سه و دوازده ماه تکرار شد و تغییرات آن ها یکبار بین تمام بیماران و یک بار بین گروه ها مشاهده و مقایسه گردید. از تست آنالیز واریانس و فریدمن در موارد لازم استفاده شد.

میانگین سن تمام بیماران 74/9 ± 61/35 بود. تغییرات FSH الگویی معنی دار را نشان داد (پایه: 72/1 ± 51/12، ماه سوم: 41/1 ± 54/13، یک ساله: 67/1 ± 10/13؛ 001/0 p <). تغییرات LH نیز همانند FSH بود (پایه: 27/1 ± 98/4، ماه سوم: 29/1 ± 65/5، یک ساله: 95/0 ± 21/5؛ 001/0 p <). تستوسترون تغییر معنی داری نشان نداد اما تعداد اسپرم ها نیز به صورت معنی داری از الگوی LH و FSH پیروی کرد (پایه: 40/19 ± 22/38، ماه سوم: 96/17 ± 05/32، یک ساله: 81/18 ± 66/36؛ 001/0 p <). تغییرات در شکل و تحرک اسپرم ها معنی دار نبود.

مطالعه ما نشان داد که میزان پرتوگیری کمتر از 5 گیگابکرل می تواند یک اختلال گذرا در سه ماه نخست دریافت ید رادیواکتیو ایجاد نماید که معمولا حدود یکسال بعد به حالت طبیعی باز می گردد.