تاثیر بی تمرینی به دنبال یک دوره تمرینات عملکردی بر عوامل مهارتی و آمادگی جسمانی در دختران والیبالیست

سازگاری های برنامه های تمرینی در آمادگی جسمانی ورزشکاران متفاوت است که در این میان حفظ سازگاری های به دست آمده از تمرینات و تداوم بهینه این سازگاری ها دغدغه محققان و متخصصان فیزیولوژی ورزشی است. ازاین رو هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر بی تمرینی در پی یک دوره تمرین عملکردی بر عوامل مهارتی و آمادگی جسمانی در دختران نوجوان والیبالیست بود. به این منظور از بین دختران والیبالیست منتخب شهرستان زرقان، 23 نفر انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (10=n، سن 66/0±13سال، قد 06/6 ±10/160 سانتی متر، وزن 2/11±25/56 کیلوگرم) و تجربی (13=n، سن 66/0±53/13، قد 8/6±46/163 سانتی متر و وزن 07/10±32/59 کیلوگرم) تقسیم شدند. ابتدا آزمودنی ها به مدت چهار هفته تمرینات عملکردی موردنظر را با شدت پیشرونده انجام دادند و پس از پایان چهار هفته به مدت دو هفته وارد دوره بی تمرینی شدند. متغیرهای پژوهش شامل آزمون تکرار تلاش، چابکی حرفه ای، پرش با دورخیز و حس عمقی تعیین شد که طبق پروتکل تمرینی موردنظر به صورت میدانی در سه زمان پیش از تمرینات، بعد از تمرینات و پس از دوره بی تمرینی اندازه گیری گردید. نتایج تحلیل واریانس ترکیبی نشان از بهبود معنادار آزمون تکرار تلاش، زمان چابکی حرفه ای، پرش ارتفاع و حس عمقی بعد از یک ماه تمرین عملکردی داشت (05/0>P). همچنین پس از یک دوره بی تمرینی با وجود ایجاد افت در متغیرهای موردنظر، ولی این افت به لحاظ آماری معنادار نبود (05/0≤P). به نظر می رسد یک ماه تمرین عملکردی می تواند عامل مهمی در بهبود عوامل مهارتی و جسمانی در دختران نوجوان والیبالیست باشد و حتی می تواند از تاثیر دوره بی تمرینی بر عملکرد جسمانی و مهارتی آنها جلوگیری کند.