اثربخشی مداخله گروهی مبتنی بر رویکرد امید درمانی بر سلامت عمومی و امیدواری زنان مبتلا به بیماری مولتیپل اسکروزیس شهر کرمانشاه در سال 1400

مولتیپل اسکلروزیس یکی از شایع‏ ترین بیماری‏های مزمن سیستم عصبی مرکزی است. مزمن بودن بیماری، پیش ‎آگهی نامعلوم، درمان غیرقطعی و درگیر ساختن فرد در سنین جوانی، تبعات متعدد روانی-اجتماعی ایجاد می‏کند. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی مداخله گروهی مبتنی بر رویکرد امید درمانی بر سلامت عمومی و امیدواری مبتلایان به ام‏اس انجام شد.

مواد و روش ‏ها: 

این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش ‏آزمون-پس‏ آزمون و گروه گواه بود. جمعیت پژوهش شامل تمامی زنان مبتلا به بیماری ام‏اس تحت پوشش انجمن ام‏اس شهر کرمانشاه بود که از میان آن‏ها به شیوه در دسترس، 30 نفر انتخاب و با انتساب تصادفی در دو گروه مساوی 15 نفری گمارش شدند. اطلاعات با چک لیست اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه سلامت عمومی Goldberg و پرسشنامه امیدواری  Herth گردآوری شد. برنامه مبتنی بر امید درمانی طی 8 جلسه هفتگی به مدت 5/1 ساعت برای گروه آزمایش اجرا شد اما گروه گواه این برنامه را دریافت نکردند. داده ‏ها با روش تحلیل کواریانس چندمتغیری تحلیل شد.

یافته‏ ها: 

تحلیل داده ‏ها نشان داد که بین میانگین نمرات پس‏ آزمون گروه آزمایش و گواه تفاوت معنی‏ داری وجود دارد (05/0>p)، به نحوی که برنامه امید درمانی موجب ارتقای امید (40/8=F، 012/0>p، 619/0=Eta) و سلامت عمومی در گروه آزمایش شد (42/23=F، 008/0>p، 631/0=Eta). میانگین نمره شاخص ‏های اضطراب، افسردگی، عملکرد اجتماعی و علایم جسمانی در آزمودنی‏ های گروه آزمایش در پس‏آزمون بهبود نشان داد (05/0>p). 

نتیجه ‏گیری:

 به نظر می‏ رسد امید درمانی گروهی در بهبود میزان امیدواری و ارتقای سلامت عمومی بیماران ام‏اس از اثربخشی مطلوبی برخوردار باشد. لذا استفاده از مداخلات روان‏شناختی در محیط‏ های درمانی پیشنهاد می‏گردد.