تاثیر یک دوره تمرین هوازی و مکمل یاری با پیپرین بر سطوح آنزیم های کبدی موش بزرگ مبتلا به پاراکوات

قرار گرفتن در معرض مزمن پاراکوات علاوه بر فیبروز می تواند منجر به آسیب ریه و کبد، نارسایی کلیه و ضایعات پارکینسونی شود. سمیت پاراکوات از طریق تولید بیش از حد رادیکال های آزاد رخ می دهد که منجر به استرس اکسیداتیو و آسیب می شود هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین هوازی و مکمل یاری با پیپرین بر سطوح آنزیم های کبدی موش بزرگ مبتلا به پاراکوات بود. تعداد 48 سر موش بزرگ به شش گروه مساوی 1) شم، 2) پاراکوات (کنترل منفی)، 3) پاراکوات+تمرین،   4) پاراکوات+تمرین+پیپرین، 5) پاراکوات+مکمل پیپرین، 6) کنترل مثبت پاراکوات+ویتامین E تقسیم شدند. تمرین هوازی، به مدت هفت هفته، هرهفته پنج جلسه و هر جلسه به مدت 30 الی 40 دقیقه در روز با سرعت (10 تا 18 متردردقیقه) بود. میزان القای سم پاراکوات به میزان 5 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن تهیه و بصورت داخل صفاقی به موش های بزرگ تزریق شد. مکمل پیپرین با دوز 10 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن روزانه گاواژ شد. از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه جهت بررسی تفاوت میانگین‎های بین گروهی استفاده شد. بین گروه های شم، پاراکوات+تمرین، پاراکوات+پیپرین و پاراکوات+تمرین+پیپرین و کنترل مثبت پاراکوات+ویتامین E، در مقایسه با گروه کنترل منفی-پاراکوات تفاوت معنی داری در سطوح آنزیم های آلانین آمینوترانسفراز (ALT) و آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) وجود دارد. سطوح ALT و AST در گروه کنترل منفی نسبت به گروه های شم، پاراکوات+تمرین، پاراکوات+پیپرین و پاراکوات+تمرین+پیپرین و کنترل مثبت پاراکوات+ویتامین E، افزایش معنی داری دیده شد (001/>P). نتایج نشان داد در گروه های تمرین، تمرین همراه با پیپرین و پیپرین به تنهایی منجربه کاهش سطوح آنزیم های ALT و AST در موش های بزرگ نسبت به گروه کنترل منفی شد. با این وجود با توجه به مطالعات اندک صورت گرفته در این زمینه، نیاز به پژوهش های بیشتری است.