بررسی ارتباط فرسودگی شغلی با کیفیت زندگی در پرستاران بخش های مراقبت ویژه در اپیدمی کووید-19

اپیدمی کووید-19 باعث ایجاد فرسودگی شغلی پرستاران و به دنبال آن کاهش کیفیت زندگی و کاهش کیفیت خدمات مراقبتی به بیماران شده است. با توجه به شیوع اپیدمی کووید-19 و تجربه پژوهشگر، پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط فرسودگی شغلی با کیفیت زندگی پرستاران بخش های مراقبت های ویژه در اپیدمی کووید-19 انجام شد.

پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی-همبستگی، بر روی 140پرستار شاغل در بخش های ویژه (ICU,CCU) بیمارستان های دولتی استان ایلام از10 بهمن تا 10 اسفند ماه سال1400 در زمان پیک ششم کووید-19 انجام شد. روش نمونه گیری تمام شماری بود. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسش نامه های جمعیت شناختی، فرسودگی شغلی ماسلاچ (1985) وکیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (2004) بود. داده های جمع آوری شده با نرم افزارSPSS  نسخه 26 و با استفاده از آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون با سطح معنی داری (P<0.05) تجزیه و تحلیل شد.

در این مطالعه میزان انحراف معیار و میانگین برای فرسودگی شغلی (4/11 ± 1/76) و برای کیفیت زندگی (9/5 ± 9/72) بود. همبستگی معکوس معنی داری بین فرسودگی شغلی با کیفیت زندگی وجود داشت (P<0.001, r=- 0.296). همچنین، آزمون رگرسیون خطی مولفه های مسخ شخصیت و عملکرد فردی تاثیر معنی داری بر کیفیت زندگی پرستاران نشان نداد. مولفه خستگی عاطفی (P=0.001) تاثیر منفی معنی داری بر روی کیفیت زندگی پرستاران بخش های ویژه داشت.

 لازم است مدیران تدابیر حمایتی، تشویقی و آموزشی جهت پیشگیری از اثرات سوء بر پرستاران در زمان شیوع بحران های سلامت، اتخاذ نمایند.