بررسی عمومیت شفابخشی عسل با رویکرد روایات فریقین

بشر برای دستیابی به سعادت، شایسته است که در سلامت روحانی و جسمانی باشد؛ پس ضروری است به غذای روح و جسم عنایت نماید. در قرآن کریم و نزد اهل بیت ع از میان مواد غذایی، «عسل» را مورد تاکید قرار داده اند. این پژوهش به روش توصیفی و با شیوه گردآوری کتابخانه ای به بررسی شفابخشی عسل با رویکرد روایات فریقین پرداخته و به جهت حفظ استواری محتوایی و نتیجه مطلوب، روایات فریقین در پنج قرن نخست هجری قمری مورد ملاحظه قرار گرفته است. علی رغم صحیح بودن این بیان که اساس کاربست و ویژگی اصلی عسل بر پایه شفابخشی آن می باشد ولیکن این عمومیت شفابخشی استثناء پذیر است و با بررسی دقیق واژگان روایات مشاهده می گردد که این عمومیت شفابخشی عسل، به طور مطلق و در جمیع موارد جاری و ساری نیست و نیازمند آن است که بازنگری در اطلاق عمومیت شفابخشی عسل صورت پذیرد.