نقش میانجی تاب ‎آوری روانشناختی در رابطه بین پریشانی روانشناختی و انزوای اجتماعی با بهزیستی روانشناختی بهبود یافتگان کووید-19

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی تاب‎آوری در رابطه بین پریشانی روانشناختی و انزوای اجتماعی با بهزیستی روانشناختی بهبودیافتگان کووید-19 بود. این پژوهش، از نوع توصیفی- همبستگی و بر مبنای تحلیل مسیر بود. جامعه آماری شامل تمامی بهبودیافتگان بیماری کووید-19 در زمستان1400 بود که تعداد270 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس پریشانی‎ روانشناختی (K-10)، انزوای‎ اجتماعی (SIQ)، بهزیستی ‎روانشناختی (RSPWB)، تاب‎آوری (CD-RISC) بود. داده‎ها با روش‎های ضرایب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر تحلیل شدند. یافته‎ها نشان داد مسیرمستقیم پریشانی‎ روانشناختی به تاب‎آوری ‎روانشناختی و بهزیستی ‎روانشناختی اثر معنادار داشت (05/0>P). همچنین مسیرمستقیم انزوای‎اجتماعی به تاب‎آوری ‎روانشناختی معنادار بود (05/0>P). پریشانی ‎‎روانشناختی با میانجیگری تاب‎آوری ‎‎روانشناختی بر بهزیستی ‎روانشناختی اثر معنادار غیرمستقیم داشت (05/0>P). انزوای‎اجتماعی با میانجیگری تاب‎آوری‎ روانشناختی بر بهزیستی ‎روانشناختی اثر معنادار غیرمستقیم داشت (05/0>P)، که این حاکی از برازش مطلوب بود. نتایج نشان داد که انزوای اجتماعی و پریشانی روانشناختی به واسطه کاهش تاب‎آوری روانشناختی بر بهزیستی روانشناختی در بین بهبودیافتگان کووید-19 نقش دارد.