بررسی ارتباط بین توان کاری و میزان شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی در دوران همه گیری کووید-19 در کارکنان مراکز خدمات جامع سلامت شهری و روستایی شهرستان ساوه

 خط مقدم مبارزه با کرونا، کارکنان بهداشتی هستند. این مشاغل در دوران همه گیری کرونا که مراجعات زیادی داشتند، تحت فشار کاری بالایی قرار گرفتند که می تواند شانس ابتلا به اختلالات اسکلتی- عضلانی را افزایش داده و توانایی کار آن ها را تحت تاثیر قرار دهد. لذا هدف از انجام این مطالعه، تعیین ارتباط توان کاری و میزان شیوع اختلالات اسکلتی- عضلانی در کارکنان مراکز خدمات جامع سلامت شهری و روستایی شهرستان ساوه در دوران همه گیری کرونا بود.

 در این مطالعه ی مقطعی، 197 نفر از کارکنان مراکز خدمات جامع سلامت شهری و روستایی شهرستان ساوه در سال 1400 به صورت تصادفی انتخاب شدند. شیوع اختلالات اسکلتی- عضلانی و توانایی کار به ترتیب توسط پرسش نامه ی Nordic توسعه یافته و شاخص توانایی کاری (Work Ability Index) WAI مورد ارزیابی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی Pearson و رگرسیون لجستیک دو حالته انجام گرفت.

 میانگین توانایی کار کارکنان برابر با 7/61 ± 34/86 بود. شایع ترین مناطق درگیر اختلالات اسکلتی- عضلانی کمر (63 درصد)، گردن (30 درصد) و زانوها (17/8 درصد) به ترتیب با فراوانی 125، 63 و 39 نفر بود. شاخص توانایی کار بر روی اختلالات اسکلتی- عضلانی در نواحی لگن و ران، دست و مچ دست، گردن و کمر (0/05 ≥ P) معنی داری داشت. همچنین هرچه میزان سابقه ی ابتلا به کرونا بیشتر باشد، میزان توانایی کار کمتر است (0/001 = P).

 در دوران شیوع کرونا، توانایی کار کارکنان متوسط می باشد. با توجه به تاثیر توانایی کار بر روی شیوع اختلالات اسکلتی- عضلانی، پیشنهاد می گردد در دوران همه گیری کووید-19، شناسایی عوامل موثر بر کاهش توانایی کار و اجرای مداخلات ارگونومی در اولویت قرار گیرد.