طراحی و اجرای برنامه تماس زودرس با بیمار و بررسی اثر آن بر مفهوم همدلی در دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی قم

همدلی از مفاهیم بسیار مهم در امر مراقبت و درمان است. این مطالعه با هدف طراحی و اجرای برنامه تماس زودرس با بیمار و بررسی اثر آن بر مفهوم همدلی در دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی قم انجام شد.

این مطالعه به روش مداخله ای انجام شد. 64 نفر از دانشجویان در مقطع فیزیوپات به روش نمونه گیری به صورت دردسترس وارد مطالعه شدند. سپس به صورت تصادفی به 2 گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده در این مطالعه پرسش نامه همدلی جفرسون بود. ابتدا به هر 2 گروه آزمایش و کنترل، پرسش نامه همدلی جفرسون داده شد. سپس در هر 2 گروه (آزمایش-کنترل) آموزش همدلی با بیمار داده شد. در مرحله بعدی درگروه آزمایش، 3 جلسه حضور در بخش های بیمارستانی ترتیب داده شد. در مرحله بعدی با استفاده از پرسش نامه های همدلی جفرسون میزان همدلی با بیماران مورد سنجش قرار گرفت. در مرحله آخر تمامی اطلاعات با نسخه 22 نرم افزار SPSS و با آزمون های آماری کای دو و تی زوجی تجزیه وتحلیل شدند.

قبل از مداخله بین 2 گروه، نمره همدلی تفاوت آماری معناداری نداشت، اما در بعد از مدخله در گروه آزمایش، نمره همدلی 32/10±04/74 و در گروه کنترل، نمره همدلی 14/8±31/68 بود. بنابراین، تفاوت آماری معناداری بین نمره همدلی در بعد از مداخله بین گروه ها یافت شد. نمره همدلی قبل از مداخله 56/8±06/65 و بعد از مداخله این نمره به عدد 72/9±35/71 افزایش پیدا کرد. بین نمره قبل و بعد از مداخله تفاوت آماری معناداری یافت شد (005>P).

تماس زودرس با محیط بالین قبل از شروع دوره کارآموزی باعث افزایش نمره همدلی در دانشجویان پزشکی می شود.