پدیدارشناسی در قصیده «المئذنه» آدونیس بر اساس نظریه هوسرل

نشانه - معناشناسی با پشت سرنهادن نشانه شناسی ساخت گرا، گر  متضمن تحولاتی مهم از جمله پرداختن به موضوعاتی چون تن، ادراک، احساس و حضور گردید و به تدریج به دورنمایی پدیدار شناختی گرایش پیدا کرد. درک و تجربه حسی جهان با تنی حساس که نقش ادراک و تولید معنا را بر عهده دارد از موارد مورد اهتمام این گرایش است. در این حالت  فرایند معناسازی باز و سیال است و ما را با حضوری مواجه می سازد که احساس، ادراک و تجربه زیستی او منشا تولیدات زبانی قرار می گیرد. در همین راستا، شعری کوتاه از آدونیس شاعر سوری (1930) تحت عنوان «المیذنه / گلدسته» انتخاب گردید تا تجربه زیسته شاعر، استحاله احساسات به معنا و نقش سوژه و ابژه در تحقق معنای تجربه شده بررسی شود. رویکرد این پژوهش، تحلیل تجربه زیستی شاعر با ابزار پدیدارشناسی است و قلمرو کشف شهود شاعر، متعلق به دال ها و نشانه های موجود در بستر نشانه های حسی-ادراکی گفتمان است. یافته های پژوهش نشان می دهد که ما در این گفتمان با گفتمان شوشی مواجه هستیم و مسیله شوش متضمن مواجهه با پدیدار شناسی است و به نظر می رسد پدیدارشناسی نشانه های قصیده آدونیس بیانگر منفک بودن معنا و تجربه به عنوان دو فرایند مجزا ، اما درعین حال هم سویی آنها است. یعنی از نشانه ها، معنا و از معنا، تجربه و جهان زیسته شاعر آشکار می شود که نوعی حس غربت و دلتنگی است. همچنین آنچه به معنا هویت می دهد جهت و زاویه دیدی است که آدونیس به عنوان گفته پرداز به صحنه اصلی گفتمان می دهد تا واقعه سرکوب سنت با محوریت گلدسته و پایان آن با دودکش محقق گردد و تصویری ممکن از صحنه پدیدار شناختی به وجود می آورد