معماری علم در غیبت وضع ملی؛ نقد کتاب معماری علم اثر رضا منصوری

گفتگو از بسترها، اصول و قواید پیشرفت علمی و ساختاربخشی به حرکت علمی کشور، جزو مباحث مهم و نافع در جامعه علمی محسوب می شود. در عین حال، هر گونه بحث عالمانه در این ساحت نیازمند تیوری مشخص و اجتناب از رویکردهای اجتماعی به توسعه علمی بدور از ساده سازی یا سطحی نگری است. در این میان، بررسی سه گزاره نقشی تعیین کننده دارد : معماری پذیری علم و تفکر حاکم بر معماری پذیری در رشد علم در جهان؛ التفات به وضع ملی و ظرفیت های آن در رشد علمی با لحاظ تقابل طبیعی با جهانی شدن علم؛ تمایز مواجهه اسلام با علم در بستر اجتماعی- تاریخی خود با رویارویی تاریخی مسیحیت با علم و پیامدهای آن مانند تولد یک گزاره تازه یعنی رهایی از دین به منزله لازمه توسعه علمی. این مقاله، با روش تحلیلی ار رهگذر توجه به این سه گزاره مهم، کتاب معماری علم در ایران را مورد نقادی قرار داده و نهایتا در بعضی موارد، به پاسخ هایی مغایر با رویکردهای کتاب مزبور رسیده است. از طرف دیگر، مقاله کوشش کرده تا با یادآوری خلاها و برداشت های نادرست کتاب، فرصت لازم را برای تعمیق نظرات در باب معماری علم در ایران ایجاد کند.