اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و انعطاف پذیری شناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

مبتلایان به بیماری دیابت با چالش های روانشناختی روبرو می شوند. توجه به درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در این زمینه حایز اهمیت است. هدف از مطالعه ی حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و انعطاف‎پذیری شناختی بود.

طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری شامل تمامی بیماران دیابتی نوع دو مراجعه کننده به مرکز دیابت مادر، درمانگاه تخصصی و فوق تخصصی طوبی و درمانگاه مصطفویان شهرستان ساری در سال 99-1398 بود. 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به-صورت تصادفی در یک گروه آزمایش (15 نفر) و یک گروه کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. گروه مداخله طی 8 جلسه تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد 90 دقیقه ای و به صورت گروهی هفته ای یکبار قرار گرفتند. اما در مورد گروه کنترل در این مدت مداخله ای انجام نشد. پرسشنامه ی تحمل پریشانی هیجانی Simons و Gaher (2005) و پرسشنامه ی انعطاف پذیری شناختی Dennis و Vander Wal (2010) در مورد آن ها اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از میانگین، انحراف استاندارد و تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار23 SPSS- انجام شد. میزان P کمتر از 05/0 معنی داری در نظر گرفته شد.

نتایج نشان داد، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی (001/0, P< 6/807 F=) و انعطافپذیری شناختی (001/0, P< 89/814 F=) تاثیر معنی داری داشت.

درمان شناختی مبتنی بر مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و انعطاف پذیری شناختی موثر بود. بنابراین این مداخله می تواند برای کاهش مشکلات روانشناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو، مورد استفاده قرار گیرد.