اثربخشی درمان مبتنی بر خودشفقتی بر بی تابی روانی و تحمل پریشانی هیجانی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر خودشفقتی بر بی تابی روانی و تحمل پریشانی هیجانی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس در سال 1400 انجام شد.

روش پژوهش:

 این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون_پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس تحت پوشش بهزیستی شهرستان سرخس استان خراسان رضوی در بهمن و اسفندماه سال 1400 تشکیل دادند که از میان آنها تعداد 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در 2 گروه آزمایش و گواه (هر گروه 15 نفر) جای دهی شدند. گروه آزمایش تحت 8 جلسه 60 دقیقه ای درمان متمرکز بر شفقت قرار گرفت و گروه گواه تا پایان پژوهش مداخله ای دریافت نکرد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های بیتابی روانی علی خانی و همکاران (1396) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) بود. داده های پژوهش با آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره و استفاده از نرم افزار spss نسخه 26 تجزیه و تحلیل شد.

نتایج پژوهش نشان داد که درمان متمرکز بر شفقت بر بی تابی روانی و تحمل پریشانی هیجانی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس اثربخش است (05/0>P).

با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت که درمان متمرکز بر شفقت عامل مهم و تاثیرگذاری بر افزایش تحمل پریشانی و کاهش بی تابی روانی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می باشد.