تاثیر همودیالیز بر روی میزان تنگی نفس و حداکثر جریان بازدمی در زمان شروع و پس از دیالیز در بیماران همودیالیزی

 بیماری نارسایی کلیه (End Stage Renal Disease) ESRD، با مکانیسم های متعددی می تواند باعث اختلال در عملکرد ریه ها گردد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین تاثیر همودیالیز بر روی میزان تنگی نفس و حداکثر جریان بازدمی (Peak expiratory flow)PEF  در زمان شروع و پس از دیالیز در بیماران همودیالیزی و ESRD می باشد.

شیوه ی مطالعه: 

در این مطالعه ی مقطعی، 209 بیمار مبتلا به مرحله ی نهایی ESRD که حداقل به مدت 3 ماه دیالیز می شدند، بررسی شدند. قبل از شروع و پایان دیالیز، میزان تنگی نفس و PEF اندازه گیری گردید. داده ها در سطح معنی داری کمتر از 0/05 تجزیه و تحلیل شدند.

 بر اساس نتایج 53/1 درصد بیماران، مرد و 46/9 درصد، زن بودند. میانگین (انحراف معیار) سن بیماران (14/3) 57/8 سال و مدت دیالیز (33/6) 37/7 ماه بود. میانگین (انحراف معیار) PEF قبل از دیالیز (3/106) 9/267 که پس از دیالیز به (3/113) 6/284 لیتر بر دقیقه افزایش پیدا کرد (0/001 = p value). میانگین PEF بعد از دیالیز، افزایش معنی داری پیدا کرد و صافی High-flux تاثیر بیشتری در افزایش  PEFداشت. همبستگی Spearman نشان داد، بین مدت همودیالیز و PEF (0/011 = p value، 0/2 = r) و بین تعداد دفعات هفتگی همودیالیز با تنگی نفس (0/020 = p value، 0/2 = r) همبستگی مثبت و بین PEF با سن بیماران، همبستگی منفی وجود داشت (006/0 = p value، 0/2- = r).

 یافته های این مطالعه نشان داد که PEF پس از دیالیز در ESRD افزایش پیدا می کرد و در بیمارانی که از صافی High-flux استفاده می کردند علاوه بر افزایش PEF، شدت تنگی نفس نیز کاهش پیدا می کرد.