مقایسه تاثیر برنامه های تعامل بین نسلی و فعالیت های بدنی بر میزان افسردگی زنان و مردان سالمند

افزایش امید به زندگی در عصر حاضر و روند رو به رشد جمعیت سالمندان، لزوم توجه به بعد روان شناختی زندگی سالمندان به عنوان بخش بزرگی از جمعیت را بیش از پیش می طلبد، لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر برنامه های بین نسلی بر میزان افسردگی سالمندان ساکن شهر مشهد اجرا شد.

پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش اجرا میدانی محسوب می شود. جامعه آماری شامل سالمندان 60 سال به بالا ساکن شهر مشهد در سال 1398 بود. با استفاده ازشیوه نمونه گیری کوکران حجم نمونه 378 نفر به صورت نمونه گیری خوشه ای تعیین شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های مشخصات جمعیت شناسی، پرسشنامه وضعیت اجتماعی-اقتصادی (گرمارودی و مرادی) و پرسشنامه افسردگی یساویج (GDS-15) استفاده شد. از تحلیل واریانس چند متغیره یا مانوا (MANOVA) جهت تعیین اثر تعاملی متغیرهای جمعیت شناختی و گروه ها به عنوان متغیر مستقل بر میانگین متغیرهای وابسته استفاده شد. و در نهایت از آزمون تعقیبی بن فرونی برای نشان دادن تفاوت موجود بین گروه ها استفاده شد. از نرم افزار SPSS نسخه 25 برای تحلیل نتایج و مقدار احتمال 05/0=α، استفاده شد.  

نتایج نشان دادند اختلاف معنی داری در میزان افسردگی بین گروه ها  داشت. در مقایسه بین دو جنس عدم اختلاف معنی دار به دست آمد (135/0=P). اما در مراحل پیش آزمون-پس آزمون نشان دهنده اختلاف معنی داری نتایج افسردگی پس از اعمال متغیرهای مستقل می باشد (001/0≥P).  اختلاف بین میانگین گروه خانه سالمندان و گروه ورزش در پارک ملت با استفاده از آزمون تعقیبی توکی معنی دار نشان داده شد (013/0= P).

مطالعه حاضر نشان داد که فعالیت های اجتماعی و حضور سالمندان در جمع جوانان نقش موثری در کاهش علایم افسردگی داشته است. برنامه تعامل بین نسلی با هدف افزایش مهارت های اجتماعی و کاهش انزوای سالمندان منجر به افزایش اعتماد به نفس و کاهش عدم رضایت از خود گردید.