رابطه خودشفقت ورزی با ترس از پیری در سالمندان :نقش میانجی سلامت معنوی

ترس از پیری یکی از عوامل مهم متخصصان رشد سالمندی در دنیای روانشناسی امروز است ترس از پیری همیشه و در هر سنی انسان آگاه را تهدید می کند؛ ولی تجربه این حس در دوران سالمندی دارای عمق و معنای خاصی است هدف اصلی پژوهش حاضر تعیین رابطه خودشفقت ورزی با ترس از پیری در سالمندان: نقش میانجی سلامت معنوی بود.

پژوهش حاضر، مطالعه ای مقطعی (توصیفی از نوع همبستگی)، جامعه آماری این پژوهش را سالمندان با دامنه سنی (65-80) سال در سال 1400 بود. روش نمونه گیری از نوع هدفمند و نمونه های این پژوهش شامل 300 (مرد/زن) سالمند از شهر ایلام تشکیل داد. ابزار ارزیابی پرسشنامه های خود شفقت ورزی نف[1]، پرسشنامه ترس از پیری لاشر فالکندر[2] و پرسشنامه سلامت معنوی پولوتزین و الیسون [3] مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با شاخص های آمار توصیفی ضریب همبستگی پیرسون و مدل یابی معادله ساختاری آموس (AMOS) نسخه 24 و روش حداکثر درست نمایی یا (ML) با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 26 استفاده شد.

از مجموع کل (300=n) نمونه پژوهش، 140 (77/46 درصد) نفر مرد و 160 نفر (33/53 درصد) زن بودند. در نمونه مورد مطالعه، از نظر دامنه سنی 157 نفر (33/52 درصد) در گروه سنی 65 تا 69 سال، 85 نفر (33/28 درصد) در گروه سنی 70 الی 75 سال، و 58 نفر (33/19 درصد) در گروه سنی 76 الی 80 سال قرار داشتند. مقادیر مربوط به ضریب مسیرها در مدل پژوهش بیانگر آن بودکه خودشفقت ورزی 43 درصد تغییرات مربوط به متغیر ترس از پیری را به طور مستقیم تبیین میکنند. از سوی دیگر، نتایج نشان داد که متغیر خودشفقت ورزی به طور غیرمستقیم از طریق متغیر میانجی - سلامت معنوی - بر ترس از پیری تاثیر دارد. (05/0<p).

نتایج بدست آمده نشان داد بین خودشفقت ورزی با ترس از پیری در سالمندان رابطه ی معناداری وجود دارد. همچنین، نقش میانجیگری سلامت معنوی در رابطه ی با ترس از پیری تایید شد. استنباط می شود که می توان از متغیرهای خودشفقت ورزی و سلامت معنوی در راستای مداخلات آموزشی درمانی ترس از پیری در سالمندان بهره گرفت.