نسبت میان سیاست تربیتی و مسئولیت های اخلاقی پژوهشگران

تصمیم گیری و سیاستگذاری در حیطه مسایل پیچیده ای همچون مسایل تربیتی بدون پشتوانه پژوهشی مستحکم نه تنها به لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه نیست، بلکه به لحاظ اخلاقی نیز اقدامی ناروا و نادرست است که پیامدهای ناگوار برخاسته از آن ممکن است زندگی یک نسل و حتی نسل های آینده را به مخاطره اندازد. در واقع در خوشبینانه ترین حالت ممکن، برخی سیاستگذاران تربیتی آشنا و آگاه نسبت به مسایل تربیتی با اتکای به نتایج پژوهش های تربیتی تصمیم گیری می کنند و به تبع آن تا اندازه ای اطمینان حاصل می کنند که تصمیمات شان درست و منطقی بوده است. بنابراین نقش پژوهشگران تربیتی در اینجا حساسیت فوق العاده ای پیدا می کند و از این منظر آنها فراتر از هر نقش دیگری باید دغدغه اخلاقی داشته باشند و در پژوهش خود به آن آگاه و پایبند باشند. این آگاهی و پایبندی پژوهشگر را ترغیب می کند که در مراحل مختلف پژوهش از برنامه ریزی و اجرای پژوهش تا گزارش نتایج با تدبیر و درایت هوشمندانه عمل کند. دستیابی به چنین درکی مستلزم درک پیچیدگی پدیده های تربیتی، فهم مبانی فلسفی و ارزشی زیربنای پارادایم های روش شناختی مختلف و توانمندی بهره گیری از انواع رویکردها و روش های پژوهشی و فنون متعدد گردآوری و تحلیل داده ها است. اما مهمتر این که پژوهشگر تربیتی باید به نقش پژوهش در بهبود عمل و سیاست تربیتی باور داشته و ضمن رعایت انصاف و صداقت در گردآوری و تحلیل داده ها و گزارش نتایج در ارایه راهکارهای نظری و عملی نیز با احتیاط و درایت عمل کند.