اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شدت تجربه درد و رضایت از زندگی بیماران مبتلا به صرع

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شدت تجربه درد و رضایت از زندگی بیماران مبتلا به صرع بود.

روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه مردان مبتلا به صرع شهر تبریز تشکیل داد که در سال 1400 عضو انجمن صرع این شهر بودند. 30 نفر با رعایت ملاک های ورود و خروج به پژوهش و با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب، و به صورت تصادفی در دو گروه (هر کدام 15 نفر) قرار گرفتند. اعضای گروه آزمایشی، در 8 جلسه 5/1 ساعته درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند؛ ولی گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکردند. داده ها توسط آزمون تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند.

در پیش آزمون، میانگین و انحراف معیار درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برای شدت تجربه درد (49/4±93/76) و برای رضایت از زندگی (85/3±40/40)، و در گروه کنترل برای شدت تجربه درد (14/4±27/78) و برای رضایت از زندگی (52/3±60/40) بود. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در مقایسه با گروه کنترل، شدت تجربه درد (14/4±27/78) و رضایت از زندگی (14/4±27/78) بیماران مبتلا به صرع را در پس آزمون به ترتیب کاهش و افزایش دادند (001/0>p). در مرحله پیگیری، اثر درمان بر شدت تجربه درد و رضایت ازندگی ماندگار بود (001/0>p).

براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب کاهش شدت تجربه درد و افزایش رضایت از زندگی بیماران مبتلا به صرع شده است.