روابط ساختاری میان درد مزمن و شاخص توده بدنی: نقش میانجی رفتارهای خوردن و مولفه های مدل ترس-اجتناب

بررسی روابط ساختاری بین درد مزمن و شاخص توده بدنی با میانجی گری رفتارهای خوردن، ترس مرتبط با درد، حساسیت اضطرابی و فاجعه انگاری درد بود.

روش پژوهش مدل یابی معادلات ساختاری و جامعه آماری زنان و مردان مبتلا به درد مزمن مراجعه کننده به بخش های ارتوپدی، فیزیوتراپی، مغز و اعصاب بیمارستان الغدیر و متخصصان ارتوپدی درمانگاه فرح بخش شهر تهران در بهار، تابستان و پاییز 1401 بود که 400 نفر از آنها به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و در پژوهش شرکت کردند. داده ها با استفاده از محاسبه شاخص توده بدنی شرکت کنندگان و پرسشنامه های رفتار خوردن داچ (فن اشتراین، فریجرز، برگرز و دیفارس، 1986)، درد مزمن (ون کورف و همکاران، 1990)، مقیاس نشانگان اضطراب درد (ترس مرتبط با درد) (مک کراکن و دیهینگرا، 2002)، پرسشنامه حساسیت اضطرابی (پترسون و ریس، 1992) و مقیاس فاجعه انگاری درد (سالیوان، بیشاپ و پیویک، 1995)، جمع آوری و با استفاد از مدل یابی معادلات ساختاری در نرم افزار Amos21 تحلیل شدند.

نتایج نشان داد که مدل با داده های مشاهده شده برازش مطلوب دارد (df2c <3، GFI، AGFI و CFI > 90/0 و  RMSEA< 08/0). درد مزمن، ترس مرتبط با درد، حساسیت اضطرابی، فاجعه انگاری درد و رفتارهای خوردن می توانند 6/29 درصد از واریانس شاخص توده بدنی را تبیین کنند. 2/55 درصد از واریانس رفتارهای خوردن به وسیله درد مزمن، ترس مرتبط با درد، حساسیت اضطرابی، فاجعه انگاری درد تبیین می شود.

برای پیشگیری و درمان چاقی افراد مبتلا به درد، متغیرهای ترس مرتبط با درد، حساسیت اضطرابی، فاجعه انگاری درد و رفتارهای خوردن هدف مداخله قرار گیرند.