تاثیر پوترسین و کودهای زیستی بر محتوای سدیم و پتاسیم ریشه و اندام های هوایی، هدایت روزنه ای، شاخص سطح برگ و عملکرد گندم تحت تنش شوری

به منظور بررسی تاثیر کودهای زیستی و پوترسین بر بهبود محتوای سدیم و پتاسیم، هدایت روزنه ای و شاخص سطح برگ گندم تحت تنش شوری، آزمایش فاکتوریلی در قالب طرح پایه بلوک کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1398 اجرا شد. عامل های آزمایشی شوری در چهار سطح (عدم اعمال شوری و شوری های 40، 80 و120 میلی مولار با نمک کلرید سدیم)، کاربرد کودهای زیستی در چهار سطح (عدم کاربرد کود زیستی به عنوان شاهد، کاربرد توام سودوموناس و فلاوباکتریوم، کاربرد میکوریز، کاربرد توام میکوریز با سودوموناس و فلاوباکتریوم) و محلول پاشی پوترسین در سه سطح (محلول پاشی با آب به عنوان شاهد، 5/0 و 1 میلی مولار) شامل می شدند. نتایج نشان داد که با افزایش شوری محتوای پتاسیم، هدایت روزنه ای و شاخص سطح برگ کاهش یافت. ولی کاربرد کودهای زیستی و پوترسین این صفات را افزایش داد. در بالاترین سطح شوری (120میلی مولار) یک کاهش 94/24 و 57/21 درصدی به ترتیب در محتوای سدیم ریشه و اندام هوایی در کاربرد توام میکوریزا، سودوموناس و فلاوباکتریوم و محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین نسبت به عدم کاربرد کودهای زیستی و عدم محلول پاشی پوترسین در همان سطح شوری وجود داشت. در بالاترین سطح شوری، کاربرد توام میکوریزا، سودوموناس و فلاوباکتریوم و محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین محتوای پتاسیم ریشه (76/47 درصد) و اندام هوایی (66/21 درصد) و عملکرد دانه (57/28 درصد) را نسبت به عدم کاربرد کودهای زیستی و عدم محلول پاشی پوترسین در همان سطح شوری افزایش داد. به نظر می رسد کاربرد کودهای زیستی و پوتریسین می تواند به دلیل بهبود هدایت روزنه ای و شاخص سطح برگ، عملکرد دانه گندم را تحت تنش شوری را افزایش دهد.