نگرش فارسی آموزان ملیت های کره جنوبی، روسیه و عراق و مدرسان آنان نسبت به آموزش دستور و نحوه ارائه بازخورد

آموزش دستور، از گذشته تاکنون، جزیی تفکیک ناپذیر از آموزش زبان دوم بوده است. نگرش های مختلفی نسبت به آموزش این مولفه زبانی وجود دارد. آموزش مستقیم دستور، آموزش معنا بدون تاکید بر دستور و آموزش ترکیبی،[1]سه نگرش اساسی هستند. از سوی دیگر، نحوه ارایه بازخورد به خطاهای زبان آموز نیز یکی دیگر از مسایل مهم در آموزش زبان است که باورها و نگرش زبان آموزان در آن موثر است. در این پژوهش، نگرش زبانآآ آآموو آموزان غیر ایرانی بر نحوه دریافت بازخورد و نحوه یادگیری دستور، بین سه ملیت عراقی، کره ای و روسی بررسی شده است. به این منظور، پرسش نامه ای بین فارسی آموزان سه ملیت روس، کره ای (کره جنوبی)، عراقی و مدرسانی که برای زبان آموزان هرکدام از این سه ملیت تدریس می کنند، پخش و نتایج آن ها تحلیل شد. طبق نتایج به دست آمده، هم مدرسان و هم زبان آموزان معتقدند که یادگیری دستور زبان به یادگیری زبان فارسی کمک می کند؛ اما فقط زبان آموزان معتقدند که یادگیری دستور، به توانش ارتباطی نیز کمک می کند. همچنین به طور کلی، زبان آموزان نسبت به مدرسان، نگرش مثبت تری نسبت به آموزش مستقیم دستور دارند. از سوی دیگر، همه زبان آموزان به طور کلی تصحیح خطا را نمی پسندند (یعنی به صورت مستقیم)؛ اما تمایل دارند که مدرسان آن ها، خطاهایشان را به طور غیر مستقیم گوشزد کنند. در این پژوهش، همچنین جزییاتی درباره اختلاف بین زبان آموزان، از ملیت های مختلف، در نگرش نسبت به آموزش دستور و دریافت بازخورد نیز به دست آمد.[1] به معنی تمرکز منطقی بر ساختار بوده که تجلی آن در رویکرد تکلیف محور قابل مشاهده است؛ جایی که تمرکز تدریس بر معنا بوده است. با این حال، دستور حذف نمی شود و به طور منطقی در درس ها، پس از بحث و گفت وگو در مورد موضوعی خاص، در راستای همان درس توضیح داده می شود و تمرین هایی برای آن در نظر گرفته می شود.