مطالعه لزوم جرم انگاری باقی مانده های دارویی در مواد غذایی

برخی از تولیدکنندگان مواد غذایی جهت کسب سود بیشتر در پی افزایش راندمان تولید، اقدام به استفاده بی رویه از داروها و محرک های رشد مجاز یا غیر مجاز می کنند. با توجه به تنوع داروها و محرک های رشد مورد استفاده از سوی تولیدکنندگان و گستردگی آثار این جرایم به اندازه افراد جامعه و حتی تاثیر آن بر نسل آتی جامعه و با هدف حمایت از شهروندان، می بایستی با شناسایی MRL (حداکثر میزان باقیمانده مواد دارویی در پروتیین ها) و جرم انگاری تخطی از آن در قوانین داخلی، ضمن اجرای عدالت کیفری به یک سیاست جنایی موثر در پیشگیری از این گونه جرایم دسترسی پیدا کرد.

در این مقاله با روش توصیفی تحلیلی، ضمن تعریف MRL و تاثیر آن بر مصرف کنندگان مواد غذایی، به بررسی نحوه ارتکاب این جرایم و پتانسیل موجود در قوانین فعلی، به لزوم شناسایی MRL و جرم انگاری آن در سیستم قانونگذاری ایران پرداخته می شود.

ملاحظات اخلاقی:

 در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.

در سطح ملی به جهت عدم تعریف دقیق از MRL و شناسایی میزان سطح باقیمانده دارویی و محرک های رشد در مواد غذایی و همینطور وجود خلا تقنینی در قبال این جرایم، می بایستی مقنن با تعریف MRL و با جرم انگاری تخطی از آن، از شهروندان و نسل آینده حمایت نماید.

می توان نتیجه گرفت که در سطح قوانین داخلی، با وجود پتانسیل موجود در قانون خوردنی و آشامیدنی و آرایشی و بهداشتی مصوب 22/4/1346، با عدم شناسایی MRL و سطح استاندارد آن عملا امکان برخورد با جرایم مربوط به وجود باقیمانده های دارویی در مواد غذایی وجود ندارد.