اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر دوسوگرایی در ابراز هیجان و تکانشگری در افراد با سابقه خودکشی

اقدام به خودکشی از جمله رفتارهای پرخطری است که می تواند تبعات منفی فردی و اجتماعی بسیاری را به دنبال داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر دوسوگرایی در ابراز هیجان و تکانشگری در افراد با سابقه خودکشی بود.

این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. با روش نمونه گیری هدفمند 30 نفر از افراد دارای سابقه خودکشی مراجعه کننده به مراکز روانپزشکی شهرستان ساری انتخاب شده و با گمارش تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند (هر گروه 15 نفر). جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه دوسوگرایی در ابراز هیجان و پرسشنامه تکانشگری استفاده شده است. آزمودنی های گروه آزمایشی تحت درمان متمرکز بر شفقت قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با روش تحلیل کوواریانس انجام گردید.

نمرات گروه آزمایش در پیش آزمون در دوسوگرایی در ابراز هیجانی و تکانشگری 06/111 و 13/106 بود که در پس آزمون به 71/83 و 91/77 کاهش یافت. نمرات گروه کنترل در پیش آزمون در دوسوگرایی در ابراز هیجانی و تکانشگری 80/112 و 20/105 و در پس آزمون 18/110 و 51/103 بود. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد، اثر گروه شفقت درمانی با بر نمرات پس آزمون دوسوگرایی در ابراز هیجانی و تکانشگری در سطح 001/0 معنادار بوده است.

بر این اساس، درمان متمرکز بر شفقت می تواند به کاهش دوسوگرایی در ابراز هیجان و تکانشگری در افراد با سابقه خودکشی کمک کند. بنابراین می توان از درمان متمرکز بر شفقت برای کاهش عوامل خطر مربوط به خودکشی سود جست.