اثر خوراک آلوده به سطوح مختلف آفلاتوکسین ب1 و زیرالنون بر عملکرد رشد و آسیب شناسی بافت روده و آبشش ماهی قرمز (Carassius auratus)

در این مطالعه اثر آفلاتوکسین B1 (AFB1) و زیرالنون (ZEA) خوراک روی ماهی قرمز، Carassius auratus، مورد بررسی قرار گرفت. در مجموع تعداد 540 قطعه ماهی قرمز انگشت قد با میانگین وزنی 0/12±6/25 گرم به صورت تصادفی در قالب 9 تیمار آزمایشی با 3 تکرار با جیره های غذایی آزمایشی شامل سه سطح AFB1 (0، 50 و 100ppb) و سه سطح  ZEA (0، 500 و 1000ppb) به مدت 60 روز مورد آزمایش قرار گرفتند. شاخص های رشد و تغذیه و همچنین آسیب های بافتی وارد بر آبشش و روده مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که آلودگی خوراک با AFB1 و ZEA باعث کاهش عملکرد رشد و شاخص های تغذیه ای گروه های آزمایشی شد؛ بیشترین و کمترین میزان ضریب رشد حرارتی (TGC)، وزن نهایی بدن (FBW)، افزایش وزن بدن (WG) و ضریب رشد روزانه (DGC) به ترتیب متعلق به گروه کنترل و AFB50ZEA1000 بود (0/05>P). اگرچه شاخص های تغذیه ای، از جمله نسبت بازده پروتیین (PER)، ارزش پروتیین تولیدی (PPV) و بازده چربی (LER) در بین گروه های آزمایشی مختلف تفاوت معنی داری نداشتند (0/05<P)، اما ماهی های تغذیه شده با خوراک حاوی 500ppb  ZEA کمترین مقدار LPV را داشتند (0/05>P). همچنین بیشترین میزان التهاب بافت روده (0/75±4/0) و نکروز (0/75±4/0) در گروه AFB100 ZEA500 مشاهده شد (0/05>P). همچنین، استفاده همزمان از AFB1 و ZEA در جیره غذایی شدت آسیب های بافتی شامل اتصال رشته های آبششی، هایپرپلازی، احتقان و خونریزی را تقریبا در تمامی تیمارهای حاوی AFB1 و ZEA افزایش داد (0/05>P). بنابراین، خوراک حاوی AFB1 و ZEA می تواند سبب کاهش شاخص های عملکرد رشد ماهی حتی در غلظت هایی کمتر از سطوح امن توصیه شده برای آبزیان گردد. به عبارتی باید در مورد آستانه ایمن مایکوتوکسین ها در خوراک از نظر سلامتی و عملکرد ماهی تجدید نظر شود.