رفاه ذهنی و وفاداری به مکان در نواحی روستایی

رفاه ذهنی مولفه ی ذهنی کیفیت زندگی است. افرادی که رفاه ذهنی بالاتری دارند، انتظار می رود نسبت به محیط پیرامون و به ویژه، مکان سکونت خود حس خوب و مثبتی داشته باشند، بررسی رابطه ی بین رفاه ذهنی و وفاداری به مکان به ویژه برای نواحی روستایی ایران که بخش عمده ای از جمعیت خود را از دست داده اند، حایز اهمیت بسیاری است.

پژوهش حاضر در زمره ی تحقیقات کاربردی با رویکرد توصیفی- تحلیل است. داده های مورد نیاز تحقیق عمدتا از طریق تکمیل پرسشنامه گردآوری شده است. جامعه ی آماری این تحقیق به لحاظ مکانی، نقاط روستایی دارای حداقل 100 نفر جمعیت واقع در دهستان دشت ارژن، و واحد تحلیل، ساکنان 18 ساله و بزرگتر می باشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری T تک نمونه ای، تحلیل واریانس یکطرفه، ضریب همبستگی پیرسون و ضریب اتا و نرم افزار SPSS استفاده شده است.

سطح وفاداری به مکان و رفاه ذهنی بالاتر از سطح متوسط است؛ بین روستاهای مورد مطالعه از نظر سطح رفاه ذهنی و وفاداری به مکان تفاوت معناداری وجود ندارد؛ در سطح اطمینان 95 درصد، بین رفاه ذهنی و وفاداری به مکان رابطه ی مثبت و معناداری وجود دارد. بین رفاه ذهنی و متغیرهای وضعیت تاهل، سابقه ی مهاجرت خویشاوندان، سن و مدت اقامت در روستا رابطه ی معناداری وجود دارد. رابطه ی بین وفاداری به مکان و متغیرهای وضعیت تاهل، سابقه ی مهاجرت خویشاوندان، سن و مدت اقامت در روستا نیز معنادار می باشد.

بحث: 

رفاه ذهنی در کنار رفاه عینی و برخی عوامل دیگر می تواند تبیین کننده ی وفاداری افراد و خانوارها به سکونتگاه هایشان باشد. نتایج به دست آمده می تواند برای سیاستگذاران و برنامه ریزان روستایی در جهت اتخاذ تدابیر مناسب جهت توسعه ی پایدار جوامع روستایی کشور قابل استفاده باشد.