بررسی شیوه ها و شگردهای شناسایی سارقان و استرداد اموال مسروقه در ایران عصر قاجار

یکی از مشکلات امنیتی در دوره قاجار، سرقت اموال و دارایی های مردم بود که به طور مکرر اتفاق افتاده و ضرر و زیان بسیاری بر صاحبان آنها وارد می نمود. بنابراین هم کارگزاران حکومتی و هم مردم در واکنش به این سرقت ها تدابیر و اقداماتی را انجام می دادند تا بتوانند اموال دزدیده شده را به صاحبان اصلی شان بازگردانند. این پژوهش با استفاده از منابع و متون تاریخی و به روش توصیفی- تحلیلی می کوشد تا به این سوالات پاسخ دهد: روش های موجود در جهت بازگرداندن اموال مسروقه به صاحبانشان چه بوده است و چرا مال باختگان برای استرداد اموال مسروقه بیشتر تمایل به روش های انعطافی، غیر خشونت آمیز و بدون حضور نظمیه داشته اند؟ فرض پژوهش بر این اصل استوار است که مال باختگان به علل مختلفی از جمله بی اعتمادی به مقامات و مامورین نظمیه، و اینکه روش های منعطف و غیرخشن هم برای آنها کمتر هزینه داشته و هم به سرعت نتیجه داده و اصل اموال را مسترد می نمود، تمایل بیشتری به استفاده از این گونه روش ها داشتند. یافته های پژوهش حاکی از آن است که در مواقع سرقت اموال، مال باختگان تلاش می کردند تا به علت بی اعتمادی به مقامات و ماموران نظمیه، معمولا خود بدون کمک و حتی خبر دادن به نظمیه و بدون استفاده از هرگونه خشونت و قوه قهریه بتوانند اموال مسروقه خود را  مسترد نمایند.