مقایسه ی اثر پلاسماهای غنی از فیبرین پیشرفته با لکوسیت دار در میزان چسبندگی فیبروبلاستی روی غشای کلاژنی

حضور فاکتورهای رشدی و سایتوکین ها در پلاکت ها، نقش کلیدی در التهاب و ترمیم زخم ها دارند. از این رو Advanced-platelet rich fibrin و Leukocyte-platelet rich fibrin به عنوان محصولات پلاکتی در درمان های پریودنتال مورد استفاده قرار می گیرند. این مطالعه با هدف مقایسه ی اثر L-PRF و A-PRF بر روی میزان چسبندگی فیبروبلاست های لثه ای بر روی غشای کلاژنی انجام شد.

در این مطالعه ی تجربی- آزمایشگاهی (in vitro) که در زمستان 1399 در مرکز ذخایر ژنتیکی ایران انجام شد، غشاء به پنج قطعه 5×5 میلی متری تبدیل و در ته چاهک یک محیط کشت 5 چاهکی قرار داده شد. یک میلی لیتر A-PRF به دو چاهک و به دو چاهک دیگر نیز حجم وزنی مشابه A-PRF، از ماده ی L-PRF اضافه گردید. به طور کلی در مطالعه، 5 گروه اصلی (4 گروه آزمون و یک گروه شاهد) در نظر گرفته شد و در هر گروه، 6 نمونه و در مجموع 30 نمونه جهت تصویربرداری انتخاب گردید. به هر کدام از گروه ها، تعداد 104 سلول فیبروبلاست اضافه شد. چسبندگی سلولی توسط میکروسکوپ الکترونی پس از 24 ساعت از فیکساسیون بررسی شد. میزان چسبندگی با استفاده از آزمون های آماری ANOVA و Scheffe با سطح معنی داری (0/001 > p value) آنالیز گردید.

آزمون ANOVA اختلاف معنی داری بین میانگین تعداد فیبروبلاست های لثه ای چسبیده به غشا کلاژنی در حضور A-PRF، L-PRF (به ترتیب با میانگین 12/50 و 13/75) و گروه شاهد (با میانگین 4/67) نشان داد (0/001 > p value). بر اساس نتایج آزمون Scheffe، میانگین تعداد فیبروبلاست های لثه ای چسبیده به غشاء کلاژنی در حضور A-PRF و L-PRF اختلاف معنی داری از لحاظ آماری نداشت (0/05 < p value).

افزودن لخته ی فیبرینی منجر به افزایش چسبندگی سلول های فیبروبلاست می شود هرچند از لحاظ آماری تفاوت معنی داری بین A-PRF و L-PRF در چسبندگی سلول های فیبروبلاست وجود نداشت.