ارتقاء تعامل سالمندی و مکان، مورد مطالعاتی: سالمندان ایرانی مقیم تورنتو

محیط های مسکونی کنونی، آشکارا برای فعالیت ها و نیازهای سالمندان طراحی نشده اند و پرداختن به کیفیت تعاملات سالمندان با محیط کالبدی پیرامون ضروری است. از طرفی نسبت درصد جمعیت سالمندان به کل جمعیت در دهه های آتی رو به افزایش است و جمعیت جهان به طور عام و ایران به طور خاص رو به سالمندی است. بنابراین در راستای رسیدن به ادراکی نظری و کاربردی از موضوع تعامل سالمندی در مکان؛ این پژوهش با هدف فهم چگونگی شکل گیری چنین تعاملی انجام شده است. برای رسیدن به این هدف، استراتژی پژوهشی کیفی انتخاب و سپس پروتکل مصاحبه بر اساس پنج بخش موضوعی شکل گرفت. سالمندان جامعه ایرانیان مقیم کانادا به عنوان نمونه های مورد مطالعه در دو گروه با تعداد مصاحبه شوندگان 43 نفر در موقعیت مکانی شهری و گروه دوم با تعداد مصاحبه شوندگان 50 نفر در حاشیه شهر انتخاب شدند. پس از انجام مصاحبه های عمیق و به اشباع رسیدن پاسخ ها جامعه آماری کافی به نظر رسید. داده های حاصل از مصاحبه باز، موضوع های مشترکی را درباره احساسات سالمندان به مکان و فرآیند تامل جهت تصمیم گیری برای سالمندی در مکان یا نقل مکان نشان داد. پنج کدگذاری موضوعی: اهمیت خانه؛ راحتی و آسایش خانه؛ ویژگی های محله و جامعه؛ دشواری مدیریت امور منزل و دغدغه های امنیت و ایمنی از طریق داده های کیفی دنبال شد. نتایج پژوهش نشان داد که سالمندان اغلب از چشم انداز کارکردی به خانه می نگرند و به آن دسته از ویژگی های محیطی که ماهیت غیرحمایتی دارند، اشاره صریح می کنند. در انتها، با استناد به یافته های پژوهشی، مفهوم خانه حمایت کننده از تعامل سالمندی در مکان از طریق شش مولفه (طراحی چندین حیطه برای خانه؛ ایجاد مرزهای نفوذپذیر و حاشیه های شفاف؛ ایمنی محیط؛ تقویت دسترسی پذیری آشپزخانه؛ سرویس بهداشتی و حمام های حمایت کننده سالمندی در مکان و دسترسی به طبیعت) با محوریت محل سکونت سالمندان تعریف شده است.