شرح و توصیف سراپانامه ذوالفقار محمدی

سراپانامه یا پیکرسرایی، نوعی از شعر است که در آن شاعر به تصویرگری پیکر معشوق می پردازد. هدف شاعر در این نوع از شعر علاوه بر بیان احساسات عاشقانه، تصویرگری پیکر معشوق است. شاعر همچون نقاشی زبردست به وسیله کلمات، معشوق خیالی یا واقعی خود را به تصویر می کشد. این نوع از شعر، در بین شاعران کرد، لر و لک زبان، مرسوم بوده و معمولا افرادی که به شاعری شهرت داشته اند، یک یا چند نمونه از این نوع شعر را سروده اند. وزن اکثر این اشعار ده هجایی بوده و غالبا در زبان معیار غرب ایران سروده شده اند. اما شاعران بومی متاخر، به جای زبان معیار غرب کشور، به زبان محلی خود طبع آزمایی کرده اند. مرحوم ذوالفقار محمدی، شاعر گمنام اما توانای ایلامی یکی از شاعرانی است که سراپانامه ای نغز سروده است. این سراپانامه در قالبی نو و در وزن هجایی سروده شده است. تنوع تشبیهات بکر و واج آرایی، ترکیب سازی و تصویرگری از مهم ترین ویژگی های ادبی این سراپانامه است. توجه به طبیعت پیرامون، دلبستگی شاعر به آداب و سنت های بومی و ملی در انتخاب مشبه به ها در این سراپانامه کم نظیر است.