تاثیر سندروم خود ویرانگری بر مشارکت شغلی با نقش میانجیگری توانمندسازی ساختاری کارکنان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

توانمندسازی به مدیران عرصه سلامت این امکان را می دهد که انتخاب آگاهانه ای جهت بهبود کیفیت مراقبت داشته باشند. از سوی دیگر یکی از عواملی که ممکن است با تاثیرگذاری بر جنبه های روانشناختی کارکنان، باعث کاهش مشارکت شغلی کارکنان گردد، سندروم خود ویرانگری می باشد. هدف اصلی این پژوهش تعیین تاثیر سندروم خودویرانگری بر مشارکت شغلی با نقش میانجی گری توانمندسازی ساختاری کارکنان بود.

روش پژوهش: 

پژوهش توصیفی-تحلیلی حاضر به صورت مقطعی در سال 1400 انجام گردید. جامعه آماری آن را کارکنان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، به تعداد 1300 نفر تشکیل دادند. حجم نمونه 297 نفر با استفاده از فرمول کوکران محاسبه گردید و به شیوه نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب شدند. داده های مورد نیاز به وسیله 3 پرسشنامه استاندارد: خود ویرانگری کلانس و ایمز (1987)، مشارکت شغلی شافلی و همکاران (2006) و پرسشنامه توانمندسازی ساختاری ملکی و همکاران (1391) جمع آوری شد. روایی صوری با نظر اساتید و کارشناسان، روایی همگرا با میانگین واریانس استخراج شده بیش از 0/5 و روایی واگرا با استفاده از روش فورنل و لارکر مورد تایید قرار گرفت. همچنین پایایی ابزار با آلفای کرونباخ بیش از 0/7تایید گردید. تجزیه و تحلیل داده ها، با آزمون های آماری توصیفی و استنباطی، با استفاده از روش معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزیی و به کمک نرم افزار های آماری SPSS 22 و PLS 3 انجام شد.

براساس تحلیل متغیرهای پژوهش، سندروم خودویرانگری بر مشارکت شغلی و توانمندسازی ساختاری کارکنان به ترتیب با ضریب مسیر 0/349 - و 0/856- اثر منفی و معنی داری (0/001p <) داشت. بین توانمندسازی ساختاری بر مشارکت شغلی کارکنان با ضریب مسیر 0/452 همبستگی مثبت و معنی داری (0/001p <) وجود داشت. در نهایت، سندروم خودویرانگری با نقش میانجی گری توانمندسازی ساختاری بر مشارکت شغلی کارکنان با ضریب مسیر 0/386- اثر منفی و معنی داری (0/001p <) داشت.

توانمندسازی ساختاری با اثربخشی و درگیری کاری بالاتر در میان کارکنان مرتبط است. بر این اساس، توانمندسازی ساختاری ممکن است با تحریک انگیزه درونی و بیرونی کارکنان، مشارکت کاری را افزایش دهد؛ اما وجود کارکنانی با سندروم خودویرانگری منجر به تاثیر معکوس می شود.