نقش میانجی عدالت سازمانی بر نبود امنیت شغلی و فرسودگی شغلی کارکنان در دوران بحران کووید-19

هدف این پژوهش تبیین نقش میانجی عدالت سازمانی بر رابطه بین عدم امنیت شغلی و فرسودگی شغلی کارکنان بخصوص در شرایط بحرانی است. روش تحقیق، از حیث هدف، کاربردی و از منظر شیوه اجرا، توصیفی- پیمایشی است. جامعه آماری کارکنان شرکت ساخت تراکتورسازی تبریز با 281 نمونه که به روش تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها، از سه پرسشنامه استاندارد عدم امنیت شغلی، فرسودگی شغلی و عدالت سازمانی استفاده شد. روایی با استفاده از روش تحلیل عاملی تاییدی و پایایی به وسیله آلفای کرونباخ بررسی و تایید شد. جهت تجزیه وتحلیل فرضیه ها از روش مدل سازی معادلات ساختاری استفاده و داده ها به وسیله نرم افزار SmartPLS تجزیه وتحلیل شد. با توجه به نتایج پژوهش های دیگر مبنی بر اینکه افراد، بار سلامت روانی قابل توجهی را درنتیجه فرسودگی و عدم امنیت شغلی در میانه همه گیری COVID-19 تجربه می کنند، پژوهش حاضر نشان می دهد که عدالت سازمانی اثر تعدیل کننده ای در این خصوص دارد و تاثیر منفی عدم امنیت شغلی بر فرسودگی شغلی و درنتیجه اختلالات ناشی از آن را کاهش می دهد. همچنین در بین ابعاد سه گانه عدالت سازمانی، بعد رویه ای و مراوده ای، بیشترین تاثیر معکوس با فرسودگی شغلی را دارند. بدین ترتیب نقش عدالت سازمانی در تعدیل فرسودگی شغلی کارکنان، بخصوص در وضع بحرانی اشتغال، شبیه وضعیت موجود حاصل از بحران کووید-19، اهمیت می یابد.